Το 1990, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Άννα Παναγιωταρέα, ως εκπρόσωπος των μαθητών στις τότε καταλήψεις, αντίδραση στο πολυνομοσχέδιο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι όμορφος, γοητευτικός, νέος (μόλις 17 ετών) και με λόγο ήρεμο και έξυπνο(;) χειρισμό της γλώσσας παραθέτει/αντιστρέφει τη θεωρία της "κοπάνας από το μάθημα" σε "δικαίωμα/δυνατότητα των μαθητών σε επιλογή παρακολούθησης". Απολαυστικός. Σουρεαλιστικά απολαυστικός…
Λίγο μακρύτερα από τα στούντιο της συνέντευξης, σε άλλη πόλη, την Πάτρα, έχουμε τον θάνατο ενός δασκάλου. Ο Τεμπονέρας είναι δολοφονημένος. Η σύγκρουση Δεξιάς-Αριστεράς! Και το θύμα της με τσακισμένο κεφάλι. Το σοκ βαρύ, το άλλοθι για το "λαϊκό κίνημα" -που τόσο διψούσε- ώστε να βγει στους δρόμους και να εναντιωθεί στη κυβέρνηση, είναι δώρο εξ ουρανού.
Τελικά, ο αρμόδιος υπουργός παραιτείται, το νομοσχέδιο παγώνει. Ο Τσίπρας είναι στους ήρωες που νίκησαν για τον λαό -τον κυρίαρχο λαό- και έσωσε από την οπισθοδρόμηση τα όμορφα νιάτα. Νεόφυτο της αριστεράς! Στο χώμα όμως ο Τεμπονέρας, και το αίμα του ρουφήχθηκε από το νέο μας "δενδρύλλιο". Έγινε και σύνθημα στα χρόνια του στο Πολυτεχνείο. "Καρφί και πρόκα σε κάθε Καλαμπόκα".
Το δενδρύλλιό μας μεγάλωσε, έκανε και μεταπτυχιακό. Το αίμα όμως, που τότε είχε απορροφηθεί, δεν ξεχάστηκε, είναι στο dna του παιδιού μας. Στο μπάχαλο της οικονομικής κρίσης κρίνει και μεγαλουργεί. Ορκίζεται Πρωθυπουργός! Ω, ναι! Είναι ικανός να πάρει αποφάσεις για το έθνος και την Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως, για εκείνον και για εμάς, στο σήμερα δεν υπάρχουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο θύματα εκ Πατρών. Στη ζωή η οικονομική παράμετρος της πραγματικότητας, είναι αμείλικτη. Έχει κανόνες, νόμους, ίσως και ηθική (εξαρτάται από τα συμφέροντα), όμως όχι πολιτική λύση προερχόμενη από αριστερές ιδεολογίες περασμένου αιώνα. Το βλαστάρι μας, έσκυψε υπό το βάρος του ρόλου του, υπό το βάρος του ίσκιου του πολιτικού και ιδεολογικού ναρκισσισμού του. Στρέφεται προς τον κυρίαρχο λαό! Πάντα ο λαός!
Μη σας φαίνεται παράξενο, δεν γινόταν αλλιώς. Το αίμα δεν ξεπλένεται και το κουσούρι της ψευτοϊδεολογίας δεν ξεριζώνεται. Εύχομαι στο δικό του "σπάσιμο", στο να παίρνει αποφάσεις, να μη μας "σπάσει" και εμάς. Καλή μας τύχη.