Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά χωρίς φανό θυέλλης, φάρο και πυξίδα στο σκοτεινό πέλαγος προμηθειών, «δώρων» και «διευκολύνσεων» αυτή τη φορά όχι από τον αμαρτωλό χώρο των εξοπλιστικών προγραμμάτων αλλά από έναν άλλο εξίσου πολύπαθο: αυτό των φαρμακευτικών δαπανών.
Το Μέγαρο Μαξίμου, έχοντας αποφασίσει να οδηγήσει την χώρα στις κάλπες, αμέσως μετά την υποτιθέμενη πολυπόθητη έξοδο στις αγορές, διατηρώντας το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και του μομέντουμ, ενορχηστρώνει με γνωστό λιμπρέτο, πρωταγωνιστές και σκηνοθέτη την τελευταία θεατρική πράξη στην οπερέτα που παρακολουθούμε δήθεν ξαφνιασμένοι εδώ και τρία χρόνια.
Η κορύφωση του δράματος είναι αναμενόμενη και τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν προς τέρψη του εκμαυλισμένου κοινού, γνωστά και άκρως αποτελεσματικά.
Λίγο από εθνικοπατριωτικό ιδεώδες, εμβατήρια και σημαιάκια σε πλατείες γεμάτες από αλαλάζων πλήθος για την Μακεδονία την ξακουστή, λίγο από αυξήσεις στον πιστό κομματικό στρατό των βολεμένων καρεκλούχων και λοιπών προνομιούχων και φυσικά πολύ άρωμα ή μάλλον δυσάρεστη οσμή, σκανδάλων.
Σειρά έχει ο κλάδος των φαρμάκων και ο πακτωλός εκατομμυρίων που εκτός από τους συναδέλφους ιατρούς κατευθύνονταν σύμφωνα με τον Μάξιμο, τον Ιωάννη και την Αικατερίνη (μα που τα σκέφτηκαν αυτά τα ψευδώνυμα!) και στα υπουργικά ερμάρια και όχι μόνο…
Παράσταση Novartis λοιπόν. Και ο πολυμήχανος Αλέξης, που ως τώρα έχει αποδειχθεί άξιος μαθητής των φωτισμένων καθοδηγητών του στις μεθόδους χειραγώγησης και προπαγάνδας των παλαιοκουμμουνιστικών καθεστώτων, μεταμφιεσμένος σε φτωχό φοιτητή Λιντόρο το απλό παιδί του λαού, θα προσπαθήσει να κερδίσει με κάθε τρόπο για μια ακόμη φορά την καρδιά της Ροζίνα, της μαγευτικής εξουσίας. Στον ρόλο του δαιμόνιου Φίγκαρο το σίγουρο χαρτί της σκανδαλολογίας, ενώ ο έρμος ο Κυριάκος ως άλλος Ντον Μπαρτόλο, αν και μετέφερε τα γραφεία του κόμματος στην Πειραιώς δεν κατάφερε ποτέ να αλλάξει πραγματικά νοοτροπίες και πρόσωπα από το βαθύ κράτος της Ρηγίλλης. Έτσι άγεται και φέρεται από θέση σε θέση και από πολιτική σε εσωτερική τάση, καταδικασμένος να ακροβατεί ώσπου μοιραία να βρεθεί στο κενό της ιστορίας.
Το μόνον βέβαιο είναι η συνέχιση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο της θλιβερής αυτής φαρσοκωμωδίας, με αυτοσχεδιασμούς και γκροτέσκο χιούμορ κι εμάς θεατές σε πλατείες και υπαίθρια θέατρα συλλαλητηρίων και συγκεντρώσεων των μονίμως αγανακτισμένων και κατά περίπτωση διαμαρτυρόμενων, μέχρι να σβήσουν για πάντα τα φώτα της ράμπας.