Ιστορία περασμένων ετών. Παρέα έξι ατόμων, εμού συμπεριλαμβανομένου, ταξιδέψαμε για Πορτογαλία. Η απόφασή μας ήταν να μεταβούμε με αυτοκίνητα μέχρι ένα σημείο της Αττικής οδού, να παρκάρουμε και να πάρουμε λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Στην επιστροφή η ώρα ήταν προχωρημένη και λεωφορεία δεν είχε. Οπότε οι οδηγοί των αυτοκινήτων έπρεπε να πάρουμε ταξί για να πάμε στα αυτοκίνητά μας. Μπήκαμε μέσα. Η χαμογελαστή οδηγός μας καλωσόρισε τόσο ευχάριστα που νομίσαμε ότι μέσα σε μία εβδομάδα… έβρεξε τόσα χαμόγελα που όλοι είχαν και περίσσευμα.

«Στον Alpha» της είπα. «Όχι, ρε πούστη μου» ήταν η απάντηση. Η μάσκα στο πρόσωπο άλλαξε βλέποντας τα σύμβολα του αρχαίου θεάτρου(μάσκες κωμωδίας και τραγωδίας) στην σύγχρονη εκδοχή τους. «Αν μου το λέγατε από πριν δεν θα σας έπαιρνα» ήταν η επόμενη ατάκα της οδηγού που έκανε τα 0-100 σαν να δοκίμαζε αυτοκίνητο για το «Traction». Μας πήγε σε χρόνο ρεκόρ στον προορισμό, βρίζοντάς μας σε άλλους οδηγούς από το κινητό της επειδή έχασε την σειρά της για μία τόσο μικρή κούρσα.

Το ότι θα γύριζε πιο πριν από άλλους οδηγούς στο αεροδρόμιο για να πάρει κι άλλη κούρσα προφανώς δεν είχε καμία σημασία. Όταν λοιπόν ο πελάτης η σημασία και η αξία του πελάτη  μεγαλώνουν ανάλογα με τον τρόπο που ανεβαίνουν τα ευρώ στο ταξίμετρο, κάποιο λάθος θα έχουν κάνει και οι ταξιτζήδες. Μία αυτοκριτική ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News