Πέρασα τα πρώτα τριάντα χρόνια της ζωής μου στην οδό Παπάφη της Θεσσαλονίκης. Και το μεσημέρι του Σαββάτου πήγα στο σπίτι μου με το Μετρό. Τελικά η ζωή είναι πιο μεγάλη από όσο νομίζουμε. Χωράει μέσα της το αδιανόητο και ούτε μπορείς να φανταστείς τι κρύβει ο ορίζοντας που βρίσκεται μπροστά σου.

Η στάση του Μετρό βρίσκεται καμιά πενηνταριά μέτρα από το σπίτι. Και μου συνέβη αυτό που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Βγήκα στην Παπάφη χωρίς να στρίψω την Καυταντζόγλου. Με ανέβασαν οι κυλιόμενες σκάλες. Και μου έφυγε ένα συγκρατημένο χάχανο. Η γειτονιά μου είναι παλιά, χτισμένη όλη στα 60s και την αρχή των 70s. Εχει ξεβάψει από τον καιρό, δείχνει γερασμένη, κουρασμένη, πνιγμένη από τα αυτοκίνητα σαν υπαίθρια μάντρα με παλιοσίδερα. Και όμως να, σχεδόν στη γωνία με Κορυτσάς, απέναντι από εκεί που ήταν ο φούρνος του Βολογιάννη, άνοιξε μία καταπακτή που εκπέμπει φως.

Η Θεσσαλονίκη φόρεσε τον σωστό καιρό για την περίσταση. Μουντάδα και βροχή. Και αυτή η εικόνα, με την Εγνατία μουλιασμένη από τις βροχές, σκοτεινή και ολισθηρή, με τις προσόψεις των κτιρίων κατηφείς, είναι η καλύτερη για να περιγράψει τη ψυχή της πόλης. Φυσικά και έπρεπε να βρέχει τη μέρα των εγκαινίων του Μετρό. Στο κατώφλι του χειμώνα με αγιάζι και τον ήλιο απόντα. Ο επίσημος καιρός της Θεσσαλονίκης.

Καμιά ώρα πριν ο Μητσοτάκης πατήσει το μπλε κουμπί και τεθεί σε λειτουργία το μέτρο, είχα στηθεί έξω από τον σταθμό της Βενιζέλου. Και να σας πω την αλήθεια, έτσι όπως έβλεπα το logo στην πινακίδα του σταθμού, το βρήκα εξαιρετικό. Μια χαρά μου φάνηκε, φτάνει με τη μιζέρια. Με το που πατήθηκε το κουμπί στο αμαξοστάσιο της Πυλαίας, άνοιξαν και οι πόρτες των σταθμών.

Αρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά στον σταθμό και ομολογώ ότι είχα συγκεντρωθεί περισσότερο στη συγκίνηση μου παρά σε αυτά που έβλεπα. Δεν πίστευα ότι το ζούσα. Και προσπαθούσα να θυμηθώ αν έχει συμβεί κάτι άλλο, τόσο σπουδαίο στην πόλη, τα τελευταία πενήντα χρόνια. Οχι. Ούτε η περιφερειακή οδός, μήτε το Μέγαρο Μουσικής ή η ανάπλαση της παραλίας έχουν το μπόι για να σταθούν δίπλα στο Μετρό.

Γιατί το Μετρό επηρεάζει βαθιά τον χαρακτήρα, την ταυτότητα της πόλης. Και όταν επεκταθεί ανατολικά και δυτικά, η Θεσσαλονίκη θα είναι εντελώς διαφορετική. Θα είναι, επιτέλους, μητρόπολη αληθινή. Τώρα αισθάνεσαι ότι συχνά κομπιάζει για να αναλάβει το ρόλο της μεγαλούπολης. Με το μετρό στα σπλάχνα της θα το καταφέρει και αυτό.

Ο σταθμός Βενιζέλου είναι, πράγματι, εντυπωσιακός και πιστεύω όσους λένε ότι διακρίνεται από μοναδικότητα παγκοσμίου επιπέδου. Κατεβαίνοντας στο σταθμό συναντάς τις αρχαιότητες και βυθίζεσαι, κυριολεκτικά, στα σπλάχνα της πόλης, εκεί που η ιστορία της στέκει παρά τους αιώνες που έπεσαν πάνω της.

Οι σταθμοί είναι αλήθεια όμορφοι. Μικρότεροι, βέβαια, από τους σταθμούς της Αθήνας καθώς θα διακινούνται περίπου 250.000 άνθρωποι τη μέρα. Επίσης πρόκειται για ένα Μετρό που δεν θα θρηνήσει θύμα στις ράγες του καθώς υπάρχουν συρόμενες πόρτες στην πλατφόρμα που ανοίγουν μαζί με τις πόρτες του συρμού. Οι αφίξεις των συρμών, που δεν έχουν οδηγό, αναγγέλλονται από τα μεγάφωνα. Και το εσωτερικό τους είναι πιο ήσυχο από τους συρμούς της Αθήνας, ίσως επειδή κλιματίζονται καλύτερα και τα παράθυρα παραμένουν κλειστά.

Ακουσα αρκετούς Θεσσαλονικείς, τις προηγούμενες ημέρες, να λένε ότι φοβούνται να πάρουν το Μετρό επειδή δεν υπάρχει οδηγός και δεν εμπιστεύονται, μετά τα Τέμπη, τα μέσα σταθερής τροχιάς. Δεν ξέρω πόσοι αλήθεια πιστεύουν κάτι τέτοιο. Εγώ είδα τους ανθρώπους να κατεβαίνουν στον σταθμό με τα κινητά στο βίντεο, να κοντοστέκονται καθώς δεν ήξεραν πού να πατήσουν και να στριμώχνονται μπροστά στις πόρτες.

Και ναι, χρειάζονται λίγο χρόνο για να αποκτήσουν κουλτούρα Μετρό. Οταν έφτασε ο συρμός στον σταθμό όρμησαν όλοι προς το βαγόνι, χωρίς να επιτρέψουν την έξοδο σε εκείνους που ήθελαν να βγουν. Οι συρμοί θα διέρχονται από τους σταθμούς κάθε 3,5 λεπτά. Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, για συνωστισμό. Και έτσι, τουλάχιστον την πρώτη μέρα, υπήρχαν υπάλληλοι που εμπόδιζαν τη σαρδελοποίηση των επιβατών μέσα στο βαγόνι.

Εννοείται ότι δεν λείπουν τα μίζερα σχόλια, κυρίως στα social. «Είναι μικρό και ακριβό, χωρίς ουσιαστική χρησιμότητα». Ανοησίες. Δοκιμάστε να πάτε μία καθημερινή οδικώς από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Νέα Ελβετία και ελάτε να μας πείτε ότι το Μετρό δεν εξυπηρετεί. Λένε για τα νερά που στάζουν σε τρεις σταθμούς μετά τη νεροποντή. Ομως δεν πρόκειται για κακοτεχνίες. Είναι επεμβάσεις που μεταφέρουν συμβολισμούς. Διότι το Μετρό είναι σύγχρονο, υπέροχο, κουκλί σκέτο, αλλά πάνω από όλα ελληνικό.

*Ο τίτλος είναι παράφραση στίχου που έγραψε ο Νίκος Καββαδίας: «Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News