Εγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου: «Μ΄αρέσουν κάτι βλέμματα που πάλεψαν με θέματα». Στην ψυχή με σημάδεψε ο στίχος της από όταν τον πρωτάκουσα. Κι έχω γράψει στο βιβλίο μου: «Αν έμαθες να διαβάζεις μάτια, τι να σε φοβίσει στη ζωή…» Από μικρό παιδί παιδεύτηκα να μελετάω μάτια.

Και έρχεται ο Γιάννης Μετζικώφ, και προλογίζοντας την έκθεσή του με τίτλο «Βλέμματα», μας αποτελειώνει : «Στα βλέμματά μας κατοικούν τα μυστικά μας. Μ’ αρέσουν τα ερωτευμένα βλέμματα. Σ’ αυτές τις περιπέτειες του βλέμματος, αυτή η ανταλλαγή, το πηγαινέλα του ερωτισμού είναι ένα πραγματικά αθέατο παιχνίδι που διαδραματίζεται κρυφά, ένα παιχνίδι πλάνης και αποπλάνησης. Τίποτα εδώ δεν προηγείται από έναν επικείμενο ερωτικό στόχο και τίποτα δεν παρακάμπτει τις κρυμμένες προθέσεις. Γιατί σ΄αυτή τη μάχη οι εραστές επιστρατεύουν τα σοβαρότερα όπλα που διαθέτει ο καθένας προκειμένου να νικήσει. Ας μείνουμε στα λόγια του Paulo Coelho: Μπορούμε να έχουμε όλα τα μέσα επικοινωνίας στον κόσμο, αλλά τίποτα απολύτως δεν αντικαθιστά το βλέμμα της ανθρώπινης ύπαρξης».

Ο Γιάννης Μετζικώφ είναι, εν τω βάθει, καλλιτέχνης. Είναι ευρηματικός, σκανδαλιστικής ευφυίας ενδυματολόγος και σκηνογράφος, που έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε σπουδαίες παραστάσεις, ιδίως της Επιδαύρου, απολαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές, και έχει αξιωθεί εκθέσεις της δουλειάς του και σε μουσεία του εξωτερικού.

Ο Γιάννης Μετζικώφ είναι και εξαιρετικός ζωγράφος. Που όμως παράκαμψε τη ζωγραφική του δεινότητα, γιατί το θέατρο τον έθελξε στα μονοπάτια του. Μα ήρθε η ευλογημένη ώρα. Και πλημμύρισε τον κόσμο χρώματα και αρώματα βλεμμάτων. Πόσες αποχρώσεις έχει ένα βλέμμα… Το pantone δεν το φτάνει.

Στην αενάως δημιουργικά ανήσυχη Ελληνοαμερικανική Ενωση της οδού Μασσαλίας επισκέφτηκα την έκθεσή του. Μορφές στιβαρές, άνυδρες, σαν από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που έστεκαν τσιγγούνικες στο χαμόγελο, κάπως ως θεματοφύλακες ενός απροσδιόριστου σοβαρού, πορτρέτα που τα έλουσε με χρώμα, μεταστρέφοντάς τους το μοιραίο μιας σειράς αγέλαστων.

Μα άφησε το βλέμμα ανέγγιχτο. Κατάματο. Ετσι που να σπάει τον μυστικό του κωδικό ο κάθε επισκέπτης. Καθρεφτίζοντας στα δικά τους μάτια τα δικά του μέσα βιώματα και τις στιγμής τα συναισθήματα. Το βλέμμα… Αχ, το βλέμμα… Ωραίο ταξίδι μάς πήγε ο Μετζικώφ και πάλι.

Πώς το είπε; «Στα βλέμματα κατοικούν τα μυστικά μας». Ετσι ακριβώς. Και δες πώς ξετρύπωσε η μνήμη μου, μια φράση μιας γυναίκας με τσαντόρ στο Μαρόκο πριν χρόνια… Οταν λίγο τη σπιρούνιασα, καλά μου το είπε: «Μα εγώ είμαι πιο γυμνή από εσένα. Αφήνω ακάλυπτα μόνο τα μάτια μου».

Βλέμματα… Βλέμματα… Ηρθε στην σκέψη μου και το δικό σου και σου χαμογέλασα από το κείμενό μου μέσα.

ΥΓ: Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Ιανουαρίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News