Σε περίπου έναν μήνα ο γιος, το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά μας, τελειώνει το Δημοτικό. Αν και δεν το δείχνει, είμαι σίγουρος ότι αδημονεί για εκείνη την ημέρα. Όχι επειδή θα κλείσει το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του και θα κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την εφηβεία. Αλλά επειδή τότε θα πάρει, θα του πάρουμε δηλαδή, το πρώτο του ποτέ κινητό τηλέφωνο. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω χάσει τον ύπνο μου τις τελευταίες εβδομάδες. 

Του το έχουμε υποσχεθεί το smartphone από τα μέσα της 5ης τάξης. «Σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μου έχουν κινητό. Εγώ γιατί δεν έχω;», ήταν ο έμμεσος τρόπος να το ζητήσει. Καταλάβαμε με τη μητέρα του ότι δεν θα μπορούμε για πολύ ακόμη να το αποφύγουμε. «Θα πάρεις και εσύ κινητό όταν τελειώσεις το Δημοτικό, έτσι δεν έχουμε πει;», απάντησα. 

Δεν θυμόμουν αν και πότε το είχαμε πει. Αλλά έπιασε. Το «κατενάτσιο» μας έδωσε κάτι περισσότερο από ένα χρόνο τράτο έως εκείνη τη στιγμή. Που κοντοζυγώνει. Και εγώ ιδρώνω. Γιατί;

Είναι που τώρα τελευταία βγαίνουν όλο και περισσότερες έρευνες για τις ζημιές που προκαλεί η χρήση των κινητών τηλεφώνων στους νέους και τους εφήβους και που «πέφτουν» προτάσεις και αποφάσεις για απαγόρευσή τους στα σχολεία. 

Είναι που διάβασα και αυτό.

Είναι που τον βλέπω να εκφράζει την υπερκινητικότητα της ηλικίας του με δημιουργικό τρόπο (π.χ. «αξιοποιεί» τα ντιζαϊνάτα ανθοδοχεία σαν καλάθια για να παίζει μπάσκετ με μικρά μπαλάκια στο σαλόνι, φτιάχνουν μαζί με τη μικρότερη αδερφή του αυτοσχέδιες «πίστες» τύπου «survivor», χρησιμοποιώντας  τα μαξιλάρια από τους καναπέδες, καρέκλες κλπ) και να μην βάζει τον ποπό του κάτω – και τον χαίρομαι για αυτό. 

Είναι που από μικρός έχει μάθει και του αρέσει να διαβάζει (εξωσχολικά) βιβλία και αυτό τον έχει προφανώς βοηθήσει να είναι άριστος μαθητής και ανήσυχος «ρουφηχτής» κάθε είδους γνώσης και φοβάμαι μη σταματήσει να το κάνει τώρα που θα έχει κινητό.

Είναι σίγουρα και όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στον ψηφιακό κόσμο και που, ακόμη και με τον προηγμένο γονικό έλεγχο τον οποίο εφαρμόζουν οι διάφορες πλατφόρμες, δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. 

Ο βασικός, όμως, λόγος για τον οποίο τρέμω στο τι θα συμβεί στον γιο μου από τα μέσα Ιουνίου και μετά είναι άλλος. Ή, μάλλον, κανείς άλλος, παρά μόνο ένας: εγώ. Εγώ, και η εξάρτησή μου από το κινητό τηλέφωνο.

Εγώ, που, το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω το πρωί και το τελευταίο όταν κοιμάμαι το βράδυ είναι να κοιτάξω το κινητό. Το οποίο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, έχω μαζί μου πάντα και παντού.

Εγώ, που, την ώρα της σύσκεψης στο γραφείο και ενώ μιλάει κάποιος συνεργάτης, κοιτάζω τα emails και τα μηνύματά μου, σαν να του λέω «δεν σου δίνω σημασία» (και ας του δίνω, αλλά ΟΚ, τόση όση..). 

Εγώ, που, όταν παίρνω τον λόγο ο ίδιος, κρατάω το κινητό στο χέρι μου, λες και θα μου το αρπάξει κανείς και θα φύγει.

Εγώ, που, για να «χαλαρώσω», σκρολάρω ασταμάτητα, αλλά πώς να χαλαρώσω όταν είμαι μονίμως στην τσίτα για να απαντήσω σε επαγγελματικά emails (πάλι), social media posts και comments, direct messages, SMS, μηνύματα στο WhatsApp και το Viber, ομαδικά μηνύματα κλπ κλπ και όλα αυτά από το κινητό και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά; 

Εγώ, που, για να πάω κάθε πρωί στο γραφείο, μια διαδρομή που κάνω σχεδόν 10 χρόνια, ρίχνω μια ματιά στο google maps, λες και δεν ξέρω πια πού και πότε έχει κίνηση (λες και αν φτάσω 2 λεπτά αργότερα θα χάσω το τρένο).

Εγώ, που, στη βόλτα, κρατάω με το ένα χέρι το παιδί μου και με το άλλο χέρι το κινητό, στο οποίο σπεύδω να ενημερωθώ για κάθε notification, που 99 φορές στις 100 είναι εντελώς ασήμαντο, αλλά δείχνω στο παιδί μου ότι είναι πιο σημαντικό από εκείνο(ν)(η)…

Μπορώ να σας περιγράψω πολλές ακόμη σκηνές που αποδεικνύουν ότι δεν έχω κινητό, εκείνο με «έχει». Ίσως σε κάποιες ή και όλες από αυτές να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας – εύχομαι να μην. Εγώ, πάντως, δεν αναγνωρίζω πια τον δικό μου. Και λέω να επιχειρήσω να ζήσω με λιγότερο κινητό. 

Πώς; Θα προσπαθήσω να μην κάνω πολλά από τα παραπάνω (και άλλα τόσα). Θα εξαφανίσω το κινητό από το οπτικό πεδίο μου (και από εκείνο των άλλων) κάποιες ώρες της ημέρας και όλες της νύχτας. Θα κλείσω όλα τα push notifications. Δεν θα το παίρνω μαζί μου στην τουαλέτα (ναι…). Δεν θα το κοιτάζω όταν κάνω γυμναστική. Θα μειώσω την έκθεσή μου στα social media, ήδη απέχω από κάποια. Και, κυρίως, θα προσπαθήσω, όταν με βλέπουν τα παιδιά μου, να μη βλέπουν το κινητό. Το δικό μου. 

Γιατί, όπως μου είπε και η ψυχολόγος στην οποία σχεδόν πανικόβλητος κατέφυγα για συμβουλές, «κύριε Σοφιανέ, αν θέλετε το παιδί σας να μην πάθει εξάρτηση από το smartphone, θα πρέπει πρώτος να του δώσετε το παράδειγμα». 

Αν κρίνω από το «παράδειγμα» που του δίνω έως τώρα, οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μου (και του). Από την άλλη, όμως, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να διαβάσει αυτό το άρθρο. Στο τάμπλετ του. Το οποίο έχουμε συμφωνήσει (χρόνια τώρα) να παίρνει στα χέρια του το πολύ για μια ώρα κάθε μέρα. Και το τηρεί. Με πολύ προσπάθεια από εμάς τους γονείς, αλλά και, συχνά, αξιοθαύμαστη πειθαρχία από τον ίδιο. 

Τελικά, μάλλον δεν πρέπει να φοβάμαι το γιο μου. Αλλά να προσπαθήσω να του μοιάσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News