Στην εποχή που τα πάντα επανεξετάζονται και κλασικά έργα περνούν από το μικροσκόπιο προκειμένου να απομονωθούν τα όποια προσβλητικά μηνύματα που περιέχουν, η όπερα θα ήταν αδύνατον να μείνει εκτός. Ετσι, η Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης κατηγορείται ότι προωθεί την κουλτούρα της αφύπνισης (woke), συμπεριλαμβάνοντας προειδοποιήσεις για τα «ρατσιστικά στερεότυπα» του Πουτσίνι στις σημειώσεις του προγράμματος για την τελευταία παραγωγή της όπερας «Turandot».

Η όπερα, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά από τη Μητροπολιτική Οπερα το 1926, διαδραματίζεται στο Αυτοκρατορικό Παλάτι του Πεκίνου και δείχνει τον Πρίγκιπα Καλάφ να προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας Τουραντό απαντώντας σωστά σε τρεις γρίφους. Ο Καλάφ τα καταφέρνει και, περιμένοντας να δει αν θα κερδίσει το χέρι της, τραγουδά την άρια «Nessun Dorma».

Είναι μια πολύ αγαπημένη ιστορία για το κοινό της όπερας, αλλά όσοι παρακολουθούν την τελευταία παραγωγή, η οποία άνοιξε τον περασμένο μήνα και θα διαρκέσει μέχρι τον Ιούνιο, προειδοποιούνται από τη Μητροπολιτική Οπερα ότι ορισμένοι από τους χαρακτήρες μπορεί να τους φανούν προσβλητικοί.

«Μια Δυτική προβολή της Ανατολής, η όπερα είναι γεμάτη αντιφάσεις, στρεβλώσεις και φυλετικά στερεότυπα. Ωστόσο, είναι επίσης ένα από τα πιο συναρπαστικά και εντυπωσιακά έργα που έχουν ανεβεί ποτέ στην όπερα» επισημαίνεται στο εισαγωγικό σημείωμα. «Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλά μέλη του κοινού, κινεζικής καταγωγής, δυσκολεύονται να την παρακολουθήσουν, καθώς η πολιτιστική κληρονομιά τους απεικονίζεται ως άγρια, αιμοδιψής ή οπισθοδρομική» γράφει, σύμφωνα με τους Times.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τον Δεκέμβριο του 2019, η Κάθριν Χου, μια φοιτήτρια του Yale της οποίας ο πατέρας, ένας Ταϊβανο-αμερικανός τενόρος, έπαιξε στο «Turandot» με την Καναδική Οπερα, έγραψε στους New York Times ότι οι παραγωγοί της όπερας πρέπει «να αντιμετωπίσουν το βάθος του ρατσισμού και του σεξισμού της, βλέποντας τις κλασικές όπερες ως ιστορικά αντικείμενα αντί για δυναμικές πολιτιστικές παραγωγές».

«Οι σκηνοθέτες της όπερας θα πρέπει να προσεγγίσουν την παραγωγή αυτών των κλασικών έργων ως επιμελητές μουσείων και καθηγητές, εκπαιδεύοντας το κοινό για το ιστορικό πλαίσιο και κάνοντας ορατά τα στερεότυπα» προσέθεσε.

Επαίνεσε την παραγωγή του 2017 της «Madama Butterfly» του Πουτσίνι από την Οπερα του Σιάτλ, η οποία παρουσίαζε μια έκθεση στο λόμπι σχετικά με τα στερεότυπα της Δύσης για τους Ασιάτες, ενώ οργάνωσε και ένα πρόγραμμα συζητήσεων.

Οταν η Μητροπολιτική Οπερα ανέβασε το «Turandot», μετά την πανδημία, ο κριτικός όπερας των New York Times, Αντονι Τομασίνι, υποστήριξε ότι το «κύμα αντιασιατικής εχθρότητας» που άνθησε κατά τη διάρκεια της πανδημίας είχε «αναγκάσει τις τέχνες να επανεξετάσουν τις παρατεταμένες προκαταλήψεις και τα ρατσιστικά στερεότυπα».

Ωστόσο, ο κριτικός κλασικής μουσικής Ντέιβιντ Γκόλντμαν, συνεργάτης του Ινστιτούτου Κλέαρμοντ στην Ουάσινγκτον, υποστήριξε ότι όλα αυτά ήταν περιττά, σημειώνοντας ότι η Κίνα έχει αγκαλιάσει τον Πουτσίνι: «Η όπερα “Turandot” είναι σταθερά ενσωματωμένη στη λαϊκή κινεζική κουλτούρα», έγραψε, «ενώ την ίδια ώρα τη “δαιμονοποιούμε” στις ΗΠΑ, με τους οπαδούς της woke κουλτούρας να εξοργίζονται ενάντια στην υποτιθέμενη αντιασιατική προκατάληψη. Σε τελική ανάλυση, οι Κινέζοι είναι οι πιο πρακτικοί και πραγματιστές άνθρωποι στον κόσμο, ενώ οι Αμερικανοί είναι οι πιο ιδεολόγοι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News