Η αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων, το νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ, στο οποίο πλειοψηφούν οι Ρεπουμπλικανοί, έχει μείνει ακέφαλο για πρώτη φορά στην ιστορία του, μετά την αποπομπή του προέδρου του. Ο Κέβιν ΜακΚάρθι, Ρεπουμπλικανός ο ίδιος, έχασε τη θέση του από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικανούς. Η υπόθεση μπορεί να φαίνεται ασήμαντη σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Ας την ξεδιπλώσουμε, για να καταλάβουμε, όχι μόνο τους μηχανισμούς, αλλά και τη σημασία της.

Δεν είναι πολύ καλό για μια Βουλή να είναι ακέφαλη, αυτό μπορεί να το καταλάβει οποιοσδήποτε. Πολύ περισσότερο όταν ο πρόεδρος της συγκεκριμένης Βουλής έχει περισσότερες αρμοδιότητες από το να τηρεί την τάξη στην αίθουσα. Στην –ονομαστική– ψηφοφορία που οδήγησε στην απομάκρυνση του ΜακΚάρθι, όλοι οι Δημοκρατικοί ψήφισαν υπέρ της πρότασης, αλλά δεν ήταν οι δικές τους ψήφοι που τον έδιωξαν. Ηταν οι ψήφοι 9 ακραία συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων, από τους οποίους ξεκίνησε και η υπόθεση.

Ακροβασίες στο κενό

Σε αυτό που ερμηνεύεται ως «εσωκομματική ανταρσία» στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών, πρωτοστατεί ο Ματ Γκετζ, βουλευτής (καμία έκπληξη εδώ) από τη Φλόριντα, η οποία εξελίσσεται σε άντρο του υπερσυντηρητισμού στις ΗΠΑ. Ο Γκετζ, φανατικός υποστηρικτής του Τραμπ, κατηγορεί εδώ και καιρό τον ΜακΚάρθι ότι «προδίδει την εμπιστοσύνη» των Ρεπουμπλικάνων και ήταν αυτός που έφερε την πρόταση για την απομάκρυνσή του στη Βουλή.

Τι έκανε ο ΜακΚάρθι; Προσπάθησε να κρατήσει τη χώρα πάνω από τον αφρό και προκειμένου να το κάνει αυτό, ήρθε σε συμβιβασμό με τους Δημοκρατικούς. Η προσπάθεια να μην περιέλθουν οι ΗΠΑ σε οικονομική αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους ξεκίνησε στα μέσα του καλοκαιριού. Πριν από λίγες ημέρες, η προοπτική να «κλείσει» το αμερικανικό Δημόσιο, να σταματήσουν οι πληρωμές και να απολυθεί τεράστιος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων έγινε παραπάνω από ορατή. Ο ΜακΚάρθι ήρθε σε συμβιβασμό με τους Δημοκρατικούς για την ψήφιση συμπληρωματικού προϋπολογισμού και το ενδεχόμενο αποφεύχθηκε.

Γιατί είναι αυτό κακό, όμως;

Διότι οι Ρεπουμπλικανοί ήθελαν να καταρρεύσει η οικονομία, ήθελαν να μπει το «λουκέτο» στο Δημόσιο, ήθελαν να κηρυχθεί στάση πληρωμών, ιδανικά θα ήθελαν να έρθει και ένας Αρμαγεδδών μαζί με όλα αυτά, διότι αυτό θα «αποδείκνυε» ότι η κυβέρνηση των Δημοκρατικών είναι ανίκανη. Οι Αμερικανοί έχουν εκλογές του χρόνου, να μην το ξεχνάμε αυτό.

Στο επίκεντρο της διαμάχης βρέθηκε και η βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ουκρανία, την οποία οι Ρεπουμπλικανοί θέλουν να κόψουν πάση θυσία. Οι Δημοκρατικοί αναγκάστηκαν να μην περιλάβουν στον συμπληρωματικό προϋπολογισμό τα κονδύλια που ήθελαν για την Ουκρανία· αυτή ήταν η δική τους πλευρά του συμβιβασμού.

Οι Ρεπουμπλικανοί ήταν έξαλλοι. Ο Γκετζ και η πτέρυγα των υπερσυντηρητικών κατηγορεί τον ΜακΚάρθι ότι «κορόιδεψε τους Ρεπουμπλικάνους και βάζει τη χώρα σε κίνδυνο». Ο Γκετζ φέρνει το θέμα της απομάκρυνσής του στη Βουλή. Οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν. Πολλοί περίμεναν ότι οι Δημοκρατικοί θα υποστηρίξουν τον ΜακΚάρθι, καθώς τους «κάνει τα χατίρια». Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι. Σε μια συνάντηση του ΜακΚάρθι με την ηγεσία τους, λίγο πριν από την ψηφοφορία, του ζήτησαν ανταλλάγματα για να τον ψηφίσουν κι εκείνος τους απάντησε «δεν υπάρχουν ανταλλάγματα. Οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν κατά συνείδηση κι επειδή πιστεύουν ότι αυτό είναι το καλό της χώρας»…

Ετσι, τον καταψήφισαν. Οπως και οι εννέα Ρεπουμπλικανοί, που οι ψήφοι τους ήταν αρκετές για να περάσει το αίτημα για αποπομπή του.

Οντας ανοικτός σε συμβιβασμούς με τον Λευκό Οίκο του Δημοκρατικού Τζο Μπάιντεν, ο ΜακΚάρθι κατάφερε να κρατήσει την οικονομία των ΗΠΑ όρθια και το αμερικανικό Δημόσιο ανοιχτό, ως επικεφαλής ενός κόμματος τμήμα του οποίου δεν θέλει καν να υπάρχει Δημόσιο, δεν θέλει καν να υπάρχει οικονομία, δεν ξέρει καν τι θέλει.

Εκανε, συνεπώς, πράγματι αυτό που ο ίδιος θεώρησε σωστό. Δεν ανταμείφθηκε όμως για αυτό· αντιθέτως, τιμωρήθηκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News