«Δεν υπάρχουν κατάρες, παρά μόνον άνθρωποι που τις αναζητούν. Κάνοντάς το, συχνά τις βρίσκουν συσσωρεύοντας μια σειρά αναπάντεχα μοιραία γεγονότα» αναφέρει ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι της La Repubblica, γράφοντας για την κατάρα του «Τιτανικού» (με αφορμή την εξαφάνιση του «Titan», του υποβρυχίου που επρόκειτο να μεταφέρει τουρίστες στο θρυλικό ναυάγιο αλλά αγνοούνταν η τύχη του, περίπου δύο ώρες μετά την κατάδυσή του στα βάθη του Ατλαντικού Ωκεανού το απόγευμα της Κυριακής).

Εστιάζοντας στην τραγωδία του «Τιτανικού», σημειώνει πως «υπάρχουν γεγονότα των οποίων η λογική δεν γίνεται αποδεκτή». Επί του προκειμένου, ένα θεωρητικά αβύθιστο σκάφος που κατασκευάστηκε στο καλύτερο ναυπηγείο του κόσμου (Μπέλφαστ), με χρήματα ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο (Τζ. Π. Μόργκαν), ναυάγησε τέσσερις ημέρες μετά τον απόπλου του από το λιμάνι του Σαουθάμπτον με προορισμό τη Νέα Υόρκη, προκαλώντας τον θάνατο 1.510 ανθρώπων.

«Αντί, όμως, να αναγνωριστεί η αλυσίδα των λαθών, κατά την αναχώρηση και κατά τη διάρκεια της διαδρομής, αναζητούνται οιωνοί και διώκονται μάγισσες, τα σημάδια και οι προθέσεις επανερμηνεύονται. Απαιτείται μια εναλλακτική εκδοχή, πιο ανθρώπινη και ταυτόχρονα υπερφυσική, πιο σκοτεινή και πιο ανόητη», εξηγεί ο Ρομανιόλι.

Χαρακτηρίζει, μάλιστα, τη βύθιση του «Τιτανικού» ως «μητέρα όλων των θεωριών συνωμοσίας», κάνοντας λόγο για μια «μαύρη κλωστή που συνδέει την 15η Απριλίου 1912 (ημέρα που σημειώθηκε το ναυάγιο) και το πλοίο που δεν έφτασε ποτέ στη Νέα Υόρκη, με την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και τους Δίδυμους Πύργους, που κατέρρευσαν στην ίδια πόλη». 

Τα κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο τραγωδιών είναι, σύμφωνα με τον ιταλό αρθρογράφο, «η θέληση για δύναμη, η ύβρις του κολοσσού και η ανείπωτη επιθυμία για τιμωρία». Και στο πλαίσιο της αναθεώρησης των γεγονότων, στην ανάδειξη των εν λόγω στοιχείων συμβάλλουν πάσης φύσεως «συμπτώσεις και μηχανορραφίες» που εντοπίζονται εκ των υστέρων.

Μια τέτοια «σύμπτωση», για παράδειγμα, όσον αφορά το ναυάγιο του «Τιτανικού», είναι το γεγονός ότι το 1898 o αμερικανός συγγραφέας Μόργκαν Ρόμπερτσον εξέδωσε το βιβλίο «Το Ναυάγιο του Τιτάνα», στις σελίδες του οποίου περιγράφει τη βύθιση ενός βρετανικού επιβατηγού υπερωκεανίου στον βόρειο Ατλαντικό, μετά τη σύγκρουσή του με ένα παγόβουνο.

Σχετικά με τις «μηχανορραφίες», ο Ρομανιόλι σημειώνει πως οι εργάτες της Βόρειας Ιρλανδίας ήταν όλοι προτεστάντες και όσοι εργάστηκαν για τη ναυπήγηση του «Τιτανικού», κάθε φορά που κάρφωναν ένα καρφί (φέρεται να) βλαστημούσαν τον καθολικισμό. Μέχρι και μια μούμια κατηγορήθηκε για τη βύθιση του «Τιτανικού»: τη μετέφερε ένας δημοσιογράφος και πνευματιστής από τη Βρετανία στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς είχε αναφερθεί σε αυτήν κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, ενώ εκείνη αναπαυόταν στο Βρετανικό Μουσείο.

Μεταξύ πολλών άλλων ειπώθηκε επίσης ότι η βύθιση του «Τιτανικού» ήταν σχέδιο του Τζ. Π. Μόργκαν με στόχο να απαλλαγεί από τους επίσης ζάπλουτους αντιπάλους του Τζέικομπ Αστορ, Ισιντορ Στράους και Μπέντζαμιν Γκουγκενχάιμ (οι οποίοι έχασαν και οι τρεις τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ναυαγίου).

Κάποιοι υποστήριξαν επίσης ότι ο «Τιτανικός» στην πραγματικότητα δεν ναυάγησε ποτέ, ότι στα βάθη του Ατλαντικού κατέληξε το κουφάρι ενός άλλου αδελφού πλοίου, που βυθίστηκε ούτως ώστε να αποζημιωθεί η πλοιοκτήτρια εταιρεία White Star Line (του Τζ. Π. Μόργκαν).

«Δεκάδες ιστορίες αλληλεπικαλύπτονται, όπως συμβαίνει με κάθε τραγωδία» συνοψίζει ο Ρομανιόλι, σημειώνοντας όμως πως, όσον αφορά την τραγωδία του «Τιτανικού», αυτό που δεν λαμβάνεται συχνά υπόψη είναι ότι τα λάθη που έγιναν και τα μέτρα που ελήφθησαν, για να μην επαναληφθούν, «κατέστησαν τον επόμενο πλου ασφαλέστερο. Εσωσαν ζωές, ίσως περισσότερες από εκείνες που χάθηκαν σε εκείνο το ταξίδι».  

Αλλά «μια σειρά αποτυχιών είναι λιγότερο συναρπαστική από μια συνωμοσία σκοτεινών δυνάμεων. Αυτές, αν μη τι άλλο, ωθούν τον κόσμο να επισκεφθεί τα μέρη όπου εκτυλίχτηκαν τα δράματα […] Ο σκοτεινός τουρισμός έχει προορισμούς που διδάσκουν (όπως η Πομπηία ή τα πρώην στρατόπεδα συγκέντρωσης) και άλλους που προσθέτουν νέους κινδύνους, όπως η Ζώνη του Τσερνόμπιλ. Ο φόρος τιμής μπορεί να συγχέεται με τη νοσηρότητα. Για να κατανοήσετε την ιστορία του “Τιτανικού”, καλύτερα να επισκεφθείτε το Μουσείο στο Μπέλφαστ», καταλήγει ο Ρομανιόλι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News