Τον τελευταίο προβληματισμό του Γκίντεον Ράχμαν στους Financial Times προέβαλε η Corriere della Sera, και αυτό επειδή ο αρθρογράφος του βρετανικού Μέσου επικέντρωσε στο βασικό ζήτημα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, το οποίο δεν είναι άλλο από την κατάπαυση του πυρός κατόπιν διαπραγματεύσεων. Με δεδομένο το διπλό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, οι μεν Δυτικοί (οι Ουκρανοί) να μην αποδέχονται ειρήνη χωρίς επιστροφή εδαφών και ο Πούτιν να μην αποδέχεται ειρήνη χωρίς προσάρτηση εδαφών, οι ακραίες φωνές έχουν καταλάβει τον δημόσιο λόγο στη Δύση. Ποιες είναι αυτές;

Υπάρχουν όσοι επιθυμούν την ολοκληρωτική καταστροφή του «πουτινισμού» με οριστική παραίτηση της Ρωσίας από τους στόχους της για την Ουκρανία, υπάρχουν και οι ειρηνιστές, ας τους ονομάσουμε έτσι, που δηλώνουν ότι η ειρήνη επείγει διότι οδηγούμαστε σε πυρηνικό πόλεμο – οι δεύτεροι ζητούν τη διακοπή της ενίσχυσης της πολεμικής μηχανής του Ζελένσκι με Δυτικά όπλα. Η Corriere σχολίασε ότι και οι μεν και οι δε πρέπει οπωσδήποτε να βρουν χρόνο να μελετήσουν το άρθρο του Ράχμαν που παίρνει αποστάσεις και από τις δύο παραπάνω ακραίες θέσεις, αναπτύσσοντας λόγο υπέρ της διπλωματίας την οποία όμως δεν αποσυσχετίζει από τον εξοπλισμό της Ουκρανίας. Και τα δύο αυτά εργαλεία, ο εξοπλισμός και η διπλωματία δηλαδή, πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα.

«Το μεγάλο λάθος είναι να πιστεύουμε ότι η διπλωματία είναι εναλλακτική λύση στην ισχυρή στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας. Αντιθέτως, αυτές οι δύο προσεγγίσεις πρέπει να συμβαδίζουν και να αλληλοσυμπληρώνονται. Η παροχή στους Ουκρανούς της στρατιωτικής βοήθειας που χρειάζονται ώστε να προχωρήσουν στο πεδίο της μάχης τούς δίνει τα καλύτερα δυνατά εφόδια για να ικανοποιήσουν τους στόχους τους σε πιθανή ειρηνευτική συμφωνία. Ομως η διπλωματία δεν πρέπει να αναβληθεί για κάποια αόριστη στιγμή στο μέλλον. Πρέπει να διεξαχθεί ταυτόχρονα με τις μάχες. Οι Ουκρανοί πρέπει να εμπλακούν σε αυτήν και να γνωμοδοτούν σε κάθε στάδιό της».

Αντίθετος και στις δύο «ακραίες θέσεις» που προαναφέρθηκαν, ο Ράχμαν διαφωνεί και με τους υποστηρικτές του πολέμου «μέχρι το πικρό τέλος» και, βέβαια, με τους πασιφιστές που θέλουν να διακοπεί η ροή πολεμικού υλικού από τη Δύση στην Ουκρανία. Για τους πρώτους, είναι κατανοητός ο λόγος. Είναι οι περισσότεροι, καταλαμβάνουν ολόκληρο το βήμα του Δυτικού δημόσιου λόγου. Ομως συγχέουν εσκεμμένως την άμυνα της Ουκρανίας με όλους τους πολιτιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών. Οσον αφορά τους δεύτερους, η διαφωνία του Ράχμαν είναι σχεδόν άχρηστη, επειδή η αξίωσή τους για επίτευξη ειρήνης είναι αντιφατική: αφήνουν τους Ουκρανούς γυμνούς από όπλα και συνεπώς ευάλωτους.

Κάποιοι από τους πρώτους, έγραψε ο Ράχμαν, «μερικοί από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της Ουκρανίας», θεωρούν τη διπλωματία κατευνασμό και διαλαλούν την άποψη ότι «ο μόνος αποδεκτός και ρεαλιστικός τρόπος για να τεθεί ένα τέλος είναι η ήττα του Πούτιν». Κάτι το οποίο «είναι πρώτης τάξεως δήλωση αρχών μεν, όμως δεν βοηθάει και πολύ από πρακτικής πλευράς». Φυσικά, έγραψε ο Ράχμαν, «θα ήταν προτιμότερο να ηττηθεί ολοκληρωτικά η Ρωσία και κάποια νέα, μεταμελημένη κυβέρνηση να έλθει στην εξουσία στη Μόσχα, να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις και να διώξει τον Πούτιν για εγκλήματα πολέμου». Αλλά υπάρχει ένα «όμως» στην ιστορία και δυσκολεύει τα πράγματα. «Τέτοιο σενάριο, αν και συνιστά μια πιθανότητα, παραμένει ένα πολύ ριψοκίνδυνο στοίχημα. Ο Πούτιν, που δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογών, στο άμεσο μέλλον ενδέχεται να εξαπολύσει περαιτέρω κλιμάκωση».

Από πλευράς της η Corriere σχολίασε ότι «ορισμένοι Δυτικοί στρατιωτικοί ηγέτες είναι απογοητευμένοι που οι προσπάθειές τους στην Ουκρανία δεν υποστηρίζονται και από ταυτόχρονη διπλωματία» και επικαλέστηκε ανώτερη στρατιωτική πηγή η οποία είπε: «Η στρατιωτική δράση είναι από μόνη της αναποτελεσματική. Είναι όντως αποτελεσματική μόνο όταν συνδυάζεται με οικονομικές και διπλωματικές προσπάθειες. Και δεν βλέπουμε αρκετή διπλωματία». Η κατάπαυση του πυρός είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει η σφαγή και η κλιμάκωση προς την πυρηνική ενέργεια, συμφώνησαμν οι Ιταλοί με τον αρθρογράφο των FT. Τώρα υπάρχει αδιέξοδο. Και σε αυτό το αδιέξοδο των εμπολέμων, στο οποίο η Δύση βοηθά σταθερά τους Ουκρανούς να μην παραχωρήσουν κανένα μέτρο γης, ταυτόχρονα όμως προσπαθεί να αποφύγει τον Αρμαγεδδώνα, είναι εφικτό να συμφωνήσουμε μόνο σε μία ανακωχή, όχι στην οριστική λύση. Αυτή θα έλθει μόνο όταν οι Ρώσοι ηττηθούν ηθικά, πολιτικά και οικονομικά, ενώ οι Ουκρανοί θα έχουν την εγγύηση ότι κανείς δεν θα τους αγγίξει πλέον, κατέληξε η Corriere.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News