Από το ραδιόφωνο ακούγεται το «Ι will survive». Ανεβάζω ένταση, γιατί ο οδηγός από δίπλα ακούει ελαφρολαϊκά και ο μπροστινός τραπ. Σίγουρα καθόλου καλή μίξη, κι εγώ θέλω να απολαύσω την Γκλόρια Γκέινορ να λέει με τη μελωδική φωνή της ότι θα επιβιώσει. Τραγουδώ με πάθος κρατώντας το τιμόνι, εύχομαι να μη μιλήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός, έχω ταυτιστεί απόλυτα με τον στίχο. Δίνω σήμα στον εγκέφαλο να πιστέψει ότι μπορεί και εγώ να τα καταφέρω. Να περάσω ακόμα μια μέρα τη σκόπελο των χιλιομέτρων μποτιλιαρίσματος μπροστά μου στην Κατεχάκη, χωρίς να τρελαθώ. 

Κλείνω το παράθυρο για να απομονωθώ. Κοιτώ στον καθρέφτη τον από πίσω μου, τον παρατηρώ, συνήθως σκαλίζει τη μύτη του. Οι οκτώ στους δέκα σκαλίζουν τη μύτη τους. Να ‘ναι άραγε η ψευδαίσθηση των οδηγών ότι είναι μόνοι,  σ’ έναν αόρατο μικρόκοσμο λαμαρίνας; Ή μήπως η τρέλα που ζούμε στους δρόμους της Αθήνας τελευταία, μας έχει οδηγήσει σε παραίτηση από την αίσθηση της ντροπής για όσους μπορεί να μας βλέπουν;

Φιλοσοφώ το θέμα «σκάλισμα μύτης στο τιμόνι» τσουλώντας μερικά μέτρα μπροστά. Έχω άπειρο χρόνο για σκέψη και ενδοσκόπηση. Συμμαζεύω τα χαρτιά στο παρμπρίζ, πετάω από το πορτοφόλι παλιές αποδείξεις, βγάζω ένα μωρομάντηλο και καθαρίζω τη σκόνη από τον λεβιέ ταχυτήτων. Προσπαθώ να καλύψω τον κενό χρόνο της ακινησίας και της καθυστέρησης, να του δώσω ένα νόημα. 

Στο μικρό ντουλαπάκι μπροστά έχω το κιτ επιβίωσης. Νερό και σνακ. Δεν ξέρεις ποτέ πόση ώρα θα κάνεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Μακάρι κάποιος να εφεύρει και ένα σύστημα τουαλέτας οδηγού. Η κατάσταση στο αστικό οδικό δίκτυο είναι τέτοια, που το χρειαζόμαστε.

Σημασία έχει το ταξίδι, λέει ο ποιητής, αλλά στην περίπτωση του έρμου οδηγού της πόλης, σημασία έχει ο προορισμός. Κι αυτό το ταξίδι, με τα ατελείωτα σταματήματα στη διαδρομή, το μόνο που καταφέρνει είναι να σε φέρνει στα όρια σου κάθε φορά που το ζεις. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς το ζούμε συχνά, κάποιοι καθημερινά. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξέρουμε ότι εκεί θα σπαταλήσουμε άσκοπα πολύ χρόνο από τη ζωή μας. Εβδομήντα ώρες ετησίως, όπως έβγαλαν πρόσφατες έρευνες, για τους οδηγούς της Αθήνας. Σχεδόν τρεις μέρες το χρόνο, δηλαδή, μένουμε κολλημένοι στην κίνηση.

Πάρτε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να μην ζείτε τον εφιάλτη, λέει ο αντίλογος. Πολύ ευχαρίστως να τα πάρουμε, και το κάνουμε όποτε μπορούμε, αλλά δεν βολεύουν πάντα, ανταπαντάμε. Πολλές φορές, καταντούν κι αυτά ένας εφιάλτης, μιας και δεν είναι σχεδιασμένα ώστε να καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες όλων των πολιτών. 

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να βελτιώνονται και να γίνονται πιο ελκυστικά, ώστε να δίνουν κίνητρα στους πολίτες να τα παίρνουν, λένε και ξαναλένε οι συγκοινωνιολόγοι. Προς το παρόν, είναι τόσο ελκυστικά όσο ένα πιάτο φαγητό που ξέρεις ότι θα βρεις μια τρίχα μέσα. 

Μετά την πανδημία, είναι αρκετοί κι αυτοί που δεν θέλουν να χρησιμοποιούν δημόσιες συγκοινωνίες. Άμα το λεωφορείο περνάει με καθυστέρηση και είναι πήχτρα, ενώ μια ξεχασμένη αφίσα εντός του λέει «κρατήστε αποστάσεις», κάπως τους καταλαβαίνω. Δεν θέλουν να ζήσουν τον σουρεαλισμό και ένα δίκιο το έχουν. Μόνο το μετρό μας σώζει, αλλά δεν εξυπηρετεί και όλη την πόλη για να φέρει την άνοιξη. 

Όταν το «I will survive» τελειώνει, η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού λέει τη φράση που όλοι περιμένουμε: κίνηση στους δρόμους. Κρέμεσαι από τα χείλη του, περιμένοντας να πει την οδό που βρίσκεσαι, την επόμενη λεωφόρο από την οποία θα περάσεις, το φανάρι που πήζει λίγο πιο μετά στη διαδρομή σου. 

«Φίλοι μας οδηγοί, η Κατεχάκη θέλει γερά νευρά μέχρι το ύψος της Ηλιούπολης».

Είσαι ακόμα στον Βύρωνα και τα νεύρα σου έχουν ήδη εξαντληθεί. Η Γκλόρια Γκέινορ βγάζει την τελευταία της κορώνα, κρατιέσαι να μην ουρλιάξεις μαζί της. Θα επιβιώσεις, αλλά ξέρεις ότι η Κατεχάκη σε αποτελειώνει μέρα με τη μέρα. Κι εκείνο το φανάρι, που κρατάει μισό λεπτό και σου έρχεται συμφόρηση μέχρι να το περάσεις. Και η διασταύρωση που μένεις μια αιωνιότητα και μια μέρα, γιατί έρχονται μιλιούνια και κανείς δεν σ’ αφήνει να περάσεις. Και το λεωφορείο πίσω από το οποίο κολλάς γιατί κάποιος παρκαρισμένος σε λάθος θέση του έχει κλείσει το δρόμο.

Δεν θέλω να σας πω άλλα. Εξάλλου, δεν χρειάζεται. Όσοι οδηγούν σ’ αυτή την πόλη, ξέρουν. 

ΥΓ. Στα ραδιόφωνα θα έπρεπε να βάζουν ψυχολόγους, να μας μιλούν καθώς οδηγούμε, για να μην τρελαινόμαστε. Θα ήταν μια κάποια λύση. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News