Το απόσταγμα: Η ομάδα μου γύρισε στο σπίτι της. Δεκαεννιά χρόνια πέρασαν. Ήταν πολλά. Ήταν άγρια, γιατί ενείχαν και το γνώριμο στοιχείο του ξεριζωμού. Που και αυτήν όμως την λέξη, ξεριζωμός, χρησιμοποιώ μετά φόβου Θεού, διότι είναι στα όρια της υπερβολής όταν μιλάς για ποδοσφαιρικό γήπεδο∙ τι να πουν οι Μικρασιάτες; Οι Κύπριοι; Οι Αρμένιοι; Τώρα οι Ουκρανοί;

Κατά τη διάρκεια αυτής της ποδοσφαιρικής προσφυγιάς, η ομάδα υπέστη το μεγαλύτερο χτύπημα-προσβολή στη μακρά ιστορία της, που σε δύο χρόνια,  μετράει έτη εκατό: Υποβιβάστηκε στην Γ’ Κατηγορία, και μάλιστα με διαδικασίες που όζουν, για να σβηστούν τα χρέη της και να ξαναρχίσει καθαρή. Αυτό, έγινε. Και το υπογράμμισε με στόμφο ο πρόεδρός της Δημήτρης Μελισσανίδης (που από τότε πήρε πάλι τα ηνία), εν μέσω του πιο ηχηρού ίσως χειροκροτήματος όλης της βραδιάς: «… Και, αυτό το γήπεδο, να ξέρετε, δεν χρωστά πουθενά ούτε ένα ευρώ».

Αυτή η ομάδα κουβαλά μέσα της πολλές προσφυγιές, σκέφτηκα μέσα στην υπερβολή που μου επέτρεπαν οι συνθήκες της γιορτής, αλλά και το «ωραίο ιστορικό» του συνονόματου παππού μου που έφυγε από τη Σμύρνη, έφτασε στην Αλεξάνδρεια, και μετά από χρόνια πολλά κατέληξε στην Κύπρο. Τι τόξο κι αυτό;

Ηταν κυρίαρχο το «προσφυγικό» στα εγκαίνια της Αγιάς Σοφιάς. Αλλά το παρακάναμε∙ δεν χρειαζόταν. Αρκούσε η τόσο γλυκιά φιγούρα της γιαγιάκας (Καραγιάννη, μου είπαν ότι λέγεται), που περίμενε στοϊκά στην ουρά για να μπει ξανά στο σπίτι της ομάδας της. Δεν χρειαζόταν το «Εκκλησία και ΑΕΚ είναι το ίδιο πράγμα». ‘Η το «Η ΑΕΚ είναι η αγκαλιά όλης της προσφυγιάς». Ή το «η ΑΕΚ εγκαινιάζει απόψε Κέντρο Αθλητισμού, Μνήμης και Πολιτισμού, που ακούστηκαν στα πανηγυρικά, κυρίως από τους ιεράρχες και τους παρουσιαστές της εκδήλωσης –  ηθοποιούς Ναταλία Δραγούμη και Αντώνη Αντωνίου. 

Κι οπωσδήποτε δεν ενδιαφέρει κανέναν τόσο πολύ, ούτε το τεράστιο γλυπτό του δικέφαλου αετού έξω από το γήπεδο, ούτε ακόμα περισσότερο η ανακοίνωση του Επιμελητήριου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (Χριστέ μου!), που ζητά να αποκαθηλωθεί το γλυπτό επειδή, λέει, έχει εθνικιστικούς τόνους και, επομένως συνειρμικά, μπορεί να ενοχληθούν κάποιοι —ποιοι; Ξέρω ‘γω, οι Τούρκοι;

Μα, είμαστε με τα καλά μας; Ασφαλώς όχι. 

Επανέρχομαι στα της βραδιάς των εγκαινίων. Που, αντί για πάρτι, για μένα ήταν μνημόσυνο. Αντί για γιορτή για το καινούργιο, ήταν γιορτή για το αλησμόνητο. 

Σέβομαι την Ιστορία, αλλά εδώ, έτος 2022, μιλάμε για ποδόσφαιρο που, διεθνώς έχει πάρει άλλες διαστάσεις, έχει αλλάξει η μορφή του, έγινε πιο συναρπαστικό, έχει πολλαπλασιαστεί η πελατεία του, βλέπεται σε όλο τον κόσμο, παίζονται εκατομμύρια. 

Εμείς, μείναμε στο σύνθημα «επιστρέφουμε στο παλιό μας γήπεδο». Είναι λάθος. Για τους νέους φιλάθλους, το σύνθημα έπρεπε να είναι, «πάμε στο καινούργιο». Σκέψου: κάποιος που γεννήθηκε όταν γκρεμίστηκε το παλιό, σήμερα είναι 20 ετών. Αν ήταν 4, σήμερα είναι 24. Έψαξα με την σημερινή μου περιέργεια (και όχι με την χθεσινή μου νοσταλγία), να δω που και αν υπήρξε fan engagement – δηλαδή ενσωμάτωση/συμπερίληψη των νέων οπαδών. Είναι smart (έξυπνο) το γήπεδό μας; Είναι cashless, δηλαδή όλες οι συναλλαγές να γίνονται με το κινητό;  Υπάρχει ένα App για όλα εκεί μέσα; Είναι Wireless  όλοι οι χώροι ; Εκεί που καθόμουν εγώ, στα δημοσιογραφικά, ήταν διακεκομμένο, και έμπαινε το 4G. Ελπίζω να ήταν μόνο στιγμιαίο…

Το διασκεδαστικό/εορταστικό  μέρος της εκδήλωσης, ήταν και αυτό βαρύ. Πολλοί το είδαν και σαν κιτς. Εγώ, κάπως πιο συγκαταβατικά αλλά, είπαμε, υπάγομαι πια στους … παλαίμαχους που, αν κατέβαζαν μαζί με τους παλιούς παίκτες και τους δημοσιογράφους στο τερέν για να θυμηθεί ο κόσμος και να συγκινηθεί, κάτω θα ήμουν και εγώ!

Η προσφυγιά είναι πάντα μια πολύ ευαίσθητη περιοχή. Η  υπερβολή την πληγώνει και την αλλοιώνει. Δεν την πουλάς, ούτε την περιφέρεις. Είναι λάθος. Διότι, μεταξύ άλλων, όλο και κάποια Επιτροπή θα σου πεταχτεί και θα σου πει «αυτό, πες το αλλιώς». Θέλει άλλου είδους επικοινωνία, και προπαντός συμπεριφορά, για να συνδέσεις πραγματικά το χθες με το σήμερα. Δεν χρειάζονται ούτε μπάντες, ούτε λάβαρα, ούτε βροντώδεις αναφορές, ούτε πομπώδη θρησκευτικό λόγο. Αρκεί μια προσευχή! 

Νομίζω πώς δεν χρειαζόταν ούτε καν το βιντεομήνυμα στην τεράστια LED Οθόνη (το έγραφε από κάτω!) από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ιδίως που η εξέδρα, λόγο κακή ηχητικής, δεν άκουγε. Όσο εκείνος μιλούσε, («η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα»,  ήταν η πρώτη φράση), η κερκίδα έψαλλε τα δικά της συνθήματα, με επικρατέστερο το «τελεία και παύλα, ΑΕΚ είσαι καύλα»… ΟΚ!

Κι όταν πήρε τον λόγο ο Πρόεδρος της ΑΕΚ, Δημήτρης Μελισσανίδης, ο άνθρωπος που σήκωσε σχεδόν όλο του βάρος  και τις πολλές δυσκολίες για το ξαναχτίσιμο του γηπέδου, πάλι στην εκδήλωση της Παρασκευής πήγαμε στον υπερ-συμβολισμό του πράγματος. «Η ΑΕΚ, απόψε, βαφτίζεται ξανά με την ύπαρξή της». 

Ξέρουμε ότι τον λόγο του Προέδρου επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης (η πιο πάνω φράση είναι σήμα κατατεθέν του), αλλά ξέρουμε επίσης ότι τον λόγο αυτόν, με όχι λίγες αλλαγές, έφερε στα μέτρα του ο Μελισσανίδης. 

Εκείνο που έλειψε και από τον δικό του λόγο, ήταν μια προτροπή προς τους φιλάθλους να αγαπήσουν το γήπεδο, να το κάνουν την ισχυρότερη έδρα στον κόσμο, να σέβονται τους αντιπάλους, να μην κάνουν επεισόδια, να μην τιμωρηθεί ποτέ η Αγιά Σοφιά!

Έλειψε ολωσδιόλου η αναφορά στο «προϊόν» που θα «πωλείται» σε αυτό το νέο «μαγαζί»: Το Ποδόσφαιρο.  Ο χλοοτάπητας, που ακόμα δεν έστρωσε καλά, θα είναι από τους καλύτερους γιατί το έχουν αναλάβει άνθρωποι με υψηλή τεχνογνωσία. Η μπάλα απορρίπτει πια τις λακουβες και τα λιμνάζοντα νερά. Το γήπεδο αυτό θα γίνει πανίσχυρη έδρα – ο κόσμος είναι  «από πάνω», και η ηχητική του είναι συναρπαστική, έως και εκφοβιστική! 

Ήθελα να άκουγα από τον πρόεδρο ότι σε αυτό το γήπεδο θέλουμε να φιλοξενήσουμε μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια, να δούμε μεγάλες ομάδες και σπουδαίους παικταράδες. Να ξαναβγει η ΑΕΚ στην Ευρώπη με αξιώσεις. Και, πάνω απ’ όλα (αλλά μάλλον όνειρο ακόμα), να φιλοξενήσουμε και οπαδούς όλων των ελληνικών ομάδων.

Η ΑΕΚ είναι ιστορική ομάδα, το ξέρουμε. Οπως και πολλές άλλες. Κουβαλά όμως πολλά βαρίδια. Είναι καιρός να γίνει πιο σέξι! Τέτοια ήταν επί Φάντροκ και Μπάγεβιτς, για παράδειγμα. Εκσυγχρονίστηκε αγωνιστικά. Εβλεπες μπάλα και χαμογελούσες. 

Το Στάδιο, δίχως αμφιβολία, είναι ίσως το καλύτερο που υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα. Πέρα από τους πολλούς καινούργιους, και λειτουργικούς χώρους του (εστιατόρια, μπάρ, καφετέρια, καταστήματα, και θα προστεθούν κι άλλα), θα γίνει πανίσχυρη έδρα για την ΑΕΚ, αλλά και καινούργιο σημείο αναφοράς και συνάντησης για την Νέα Φιλαδέλφεια. Που όπως μου έλεγε και ο ΑΕΚτζής δήμαρχός της και ηθοποιός Γιάννης Βούρος, όταν γκρεμίστηκε το παλιό γήπεδο, μαράζωσε. Ήδη, η πόλη παιρνει τα πάνω της οικονομικά. Τσίμπησαν και οι τιμές των ακινήτων. Νοικιάστηκαν καταστήματα που είχαν κλείσει.

Στα μείον, είναι ακόμα η τεράστια δυσκολία στάθμευσης. Ήταν απίστευτο την Παρασκευή το μποτιλιάρισμα στην περιοχή.  Και πάνω απ’ όλα, η εγκληματικότητα στον χώρο του Άλσους όπου και τη βραδιά των εγκαινίων, συμμορίες ατόμων λήστεψαν τουλάχιστον έξι ανθρώπους, μάθαμε, που έκαναν το λάθος να περάσουν από εκεί. 

ΥΓ: Πάντως, με  το «πιο σέξι» που ανέφερα προηγουμένως για το Στάδιο,  δεν εννοώ το όντως … ανατρεπτικό/προκλητικό ντεκόρ στις αντρικές τουαλέτες (τουλάχιστον στα δημοσιογραφικά), όπου πάνω από τα ουρητήρια είναι φωτογραφίες ωραίων γυναικών, που άλλη σε κοιτάζει απαξιωτικά, άλλη έκπληκτη και άλλη λάγνα! Έφερε, όμως χαμόγελο.

Ούτε και εκείνο το όχι καλά μελετημένο (επικοινωνιακά) πάντρεμα του ιερού ονόματος του Σταδίου με τον επίσημο χορηγό του. Όταν το έλεγαν από τα μεγάφωνα, ακουστικά έφτανε στα αυτιά σου το εξής: «Καλωσορίσατε στο Αγιά Σοφιά Οπαπαρίνα».  (OPAP Arena). Δεν ακούγεται καλά, έτσι ενοποιημένο, το τελευταίο. Τουλάχιστον όμως, θα πει κάποιος, είναι σέξι!!… Δεν αποκλείεται να γίνει, το «οπαπαρίνα», και τραγούδι. Και δη ραπ!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News