Δεκαεννέα χρόνια και πέντε μήνες, ή 233 μήνες, ή πάνω από 7.000 μέρες. Οπως και να τον μετρήσεις, είναι πολύς καιρός.

Η ΑΕΚ επιστρέφει στο ιστορικό της «σπίτι» στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το είχε αποχαιρετήσει στις 3 Μαΐου 2003. Εκείνος ο αγώνας με αντίπαλο τον Αρη ήταν ο τελευταίος από τους 1.118 που έδωσε εκεί. Οταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, οι θεατές όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο για να εξασφαλίσουν ένα ενθύμιο. Αλλοι πήραν τα σημαιάκια του κόρνερ, άλλοι κομμάτια από τα δίχτυα των γκολπόστ, άλλοι καθίσματα, κι άλλοι μια χούφτα γκαζόν. Λες και το ήξεραν, ότι τα σχέδια που, ήδη, υπήρχαν για το νέο γήπεδο, θα έμεναν στα χαρτιά για (σχεδόν) μια 20ετία.

Θα ξαναπαίξει στον τόπο που γεννήθηκε, τη Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου 2022, με αντίπαλο τον Ιωνικό. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα βίωσε μια δεύτερη προσφυγιά. Χρησιμοποίησε εννέα διαφορετικές έδρες -Πάτρα, Ριζούπολη, Ανω Λιόσια, Φυλή, Νέα Σμύρνη, Ταύρο, Καλλιθέα, Λεωφόρο, «Καραϊσκάκη»- μέχρι να εγκατασταθεί στο ανακαινισμένο Ολυμπιακό Στάδιο τον Οκτώβριο του 2004. Αλλά, επιτέλους, η περιπλάνηση έλαβε τέλος.

Η «Αγια-Σοφιά – Opap Arena», που εγκαινιάζεται το βράδυ της Παρασκευής, είναι ένα υπερσύγχρονο στάδιο. Ενα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Δεν έχει καμία σχέση με το γερασμένο «Νίκος Γκούμας», που το 1999 πληγώθηκε από τον φοβερό σεισμό της Πάρνηθας και το 2003 δέχτηκε τη «χαριστική βολή» από την αφέλεια του Γιάννη Γρανίτσα (τότε πρόεδρος της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ), ο οποίος βιάστηκε να το κατεδαφίσει προτού εξασφαλίσει την οικοδομική άδεια για το καινούργιο γήπεδο που θα χτιζόταν στη θέση του. Κι όμως, οι 30.000 άνθρωποι που θα κινήσουν για να παρακολουθήσουν από κοντά τα θυρανοίξια του «Ναού» -έτσι αποκαλούσαν οι ΑΕΚτζήδες το παλιό στάδιο-, στο δρόμο προς τη Νέα Φιλαδέλφεια θα πλημμυρίσουν από μνήμες. Στιγμές που βίωσαν, ή τους έχουν διηγηθεί οι παλαιότεροι.

Για τους άνω των 30 θα είναι ένα ταξίδι στα παιδικά ή νεανικά τους χρόνια, αλλά και σε μια άλλη εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, που έχει, πια, χαθεί. Τότε που το γήπεδο ήταν μια επαναλαμβανόμενη κυριακάτικη ιεροτελεστία, και η διαδρομή προς τη Νέα Φιλαδέλφεια έμοιαζε ατελείωτη. Συνήθως, με τον Ηλεκτρικό. Με τα βαγόνια του γεμάτα «προπονητές της εξέδρας», καπνό από τσιγάρα, σημαίες και κασκόλ – όχι, απαραιτήτως, του ίδιου χρώματος. Η πινακίδα «Περισσός» στον σταθμό σηματοδοτούσε την αρχή μιας μικρής πεζοπορίας. Μετά το πέρασμα από το γεφυράκι οι καρδιές χτυπούσαν πιο γρήγορα, πιο δυνατά. Και λίγα μέτρα μετά την ανηφόρα στο άλσος ξεπρόβαλλε ο προορισμός: το μεγαλύτερο ιδιόκτητο στάδιο στην Ελλάδα (από το 1979).

Ακολουθούσε η αναζήτηση εισιτηρίου. Είτε στα κιόσκια γύρω από την Αγία Τριάδα, είτε από κάποιον μαυραγορίτη στα πιο σημαντικά ματς. Και μετά, ουζάκι με μεζέ, ή καφέ και γλυκό στη «Βυζαντινή Γωνιά», οι μεγάλοι, παγωτό οι μικροί. Η περιοχή έχει γίνει αγνώριστη από τότε, όμως σε αρκετά από εκείνα τα στέκια των φιλάθλων (όσα άντεξαν στον χρόνο) υπάρχουν, ακόμη, φωτογραφίες του Νεστορίδη, του Παπαϊωάννου, του Μαύρου, του Μπάγεβιτς…

Καθ’ οδόν για την «Αγια-Σοφιά» οι πιο παλιοί θα θυμηθούν και τον αγώνα που έδωσε ο σύλλογος, επί μισόν αιώνα, για να αποκτήσει ένα ολοκληρωμένο γήπεδο στην κακοτράχαλη αλάνα του Ποδονίφτη (έτσι λεγόταν η περιοχή), η οποία στα τέλη της δεκαετίας των ‘20s είχε παραχωρηθεί στη -νεοσύστατη τότε- Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπολιτών από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για να αθλούνται τα παιδιά των προσφύγων.

Για όλους τους «Ενωσίτες», ασχέτως ηλικίας, θα είναι ένα προσκύνημα στον τόπο όπου η ΑΕΚ έγραψε τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας της. Εκεί κατέκτησε τους 11 από τους 12 τίτλους της στο πρωτάθλημα, εκεί έκανε τις πιο λαμπρές ευρωπαϊκές της πορείες, εκεί έπαιξε, κατά διαστήματα, υπέροχο ποδόσφαιρο, το οποίο απολάμβαναν και οπαδοί αντίπαλων συλλόγων. Θα είναι και το χάραμα μιας νέας εποχής. Η πρώτη γνωριμία με το ολοκαίνουργιο, επιβλητικό της γήπεδο, το οποίο αναμένεται να της δώσει τεράστια ώθηση, αγωνιστική και οικονομική.

Η «Αγια-Σοφιά» θα είχε κατασκευαστεί πολύ νωρίτερα, αν ο σημερινός μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, Δημήτρης Μελισσανίδης, είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ το 2005. Μαζί με την υποψηφιότητά του είχε παρουσιάσει σχέδια για την ανέγερση νέου γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, 36.000 θέσεων, και ο (τότε) ηγέτης της ΠΑΕ και καθοδηγητής της Original, Ντέμης Νικολαΐδης, του είχε υποσχεθεί πως θα τον στήριζε. Δεν το έκανε. Ο Μελισσανίδης έχασε, από τον Χρήστο Ζούπα, και το οικόπεδο της ΑΕΚ έμεινε να χάσκει σαν μαύρη τρύπα στην ιστορία του συλλόγου.

Κανείς δεν τον πίστεψε. Η επιστροφή της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια έμοιαζε με ουτοπία. Εκείνος, όμως, με το ποντιακό του πείσμα, δεν το έβαλε κάτω. Τον Νοέμβριο του 2013 παρουσίασε την «Αγια-Σοφιά Νο 2». Σε μια συνέντευξη Τύπου, απαντώντας σε ερώτηση για τα αλλεπάλληλα εμπόδια που συναντούσε το πρότζεκτ ακόμη και από ΑΕΚτζήδες, είχε πει: «Ο… ρουμπάμπας να γυρίσει ανάποδα, το γήπεδο της ΑΕΚ θα γίνει». Κι έγινε. Εστω κι αν χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για την έκδοση της οικοδομικής άδειας (τον Ιούλιο του 2017). Εχει κάθε δικαίωμα να περηφανεύεται στα εγκαίνια, καπνίζοντας το αγαπημένο του πούρο, ότι κανείς άλλος αθλητικός παράγοντας στην Ελλάδα δεν κατάφερε κάτι παρόμοιο, ολομόναχος, με «θεούς και δαίμονες» απέναντί του.

Τα εισιτήρια για τη φαντασμαγορική (όπως λένε όσοι γνωρίζουν) τελετή, που θα μεταδοθεί από την ΕΡΤ3 (20:00), εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό το γήπεδο, το οποίο αποτελεί και ζωντανό μουσείο για τον σύλλογο, τον μικρασιατικό και ποντιακό Ελληνισμό, και την προσφυγιά, οι ΑΕΚτζήδες το ονειρεύονταν χρόνια. Ηρθε η ώρα να το χαρούν. Δυστυχώς, κάποιοι δεν το πρόλαβαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News