«Οι ταινίες δεν πρέπει να δείχνουν τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά όπως ακριβώς είναι»: αυτό ήταν το μότο του Ερμάνο Ολμι, του ιταλού σκηνοθέτη και σεναριογράφου που πέθανε σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πίσω του μια πλούσια φιλμογραφία.

Βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1978 για την ταινία του «Το δέντρο με τα τσόκαρα», είχε από νωρίς κάνει σαφές ότι τον ενδιέφερε η ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση του σινεμά. Στη συγκεκριμένη ταινία, τοποθετημένη στη Λομβαρδία, μια ομάδα κολίγων προσπαθεί να καλλιεργήσει τη γη ενός μεγαλοκτηματία.

Δεν αγαπούσε τις ταμπέλες, ειδικά όταν κάποιος επιχειρούσε να τις βάλει στον ίδιο. Μολονότι είχε θεωρηθεί ως εκπρόσωπος του ιταλικού νεορεαλισμού, ο ίδιος, σύμφωνα με δημοσίευμα της Corriere della Sera , δεν δίσταζε να διαχωρίσει τη θέση και τις δημιουργίες του, καθώς σε αντίθεση με πολλούς σκηνοθέτες που ανήκαν στο ίδιο κίνημα και χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο επαγγελματίες ηθοποιούς, ενώ εκείνος, προτιμούσε το «άγριο, ακατέργαστο ταλέντο των ερασιτεχνών».

Αλλες γνωστές ταινίες του, είναι «Οι Αρραβωνιασμένοι», «Κάποια μέρα…» και «Η θέση». Εκτός από τους ερασιτέχνες, ο Ολμι είχε ιδιαίτερη αδυναμία και στους παρεξηγημένους ηθοποιούς, των περίφημων B-Movies. Ενας από αυτούς, ήταν και ο Μπαντ Σπένσερ, ο οποίος έπαιξε το 2003 στο «Cantando dietro i paraventi» του Ολμι, αποδεικνύοντας ότι το ποιοτικό σινεμά οφείλει να είναι ανοιχτόμυαλο και ακομπλεξάριστο.

Το 1988 ο Ολμι πρόσθεσε στη μεγάλη συλλογή του με κινηματογραφικά βραβεία και το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, για την ταινία  «La leggenda del Santo Bevitore» (Ο θρύλος του Αγίου Πότη), που ήταν βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιόζεφ Ροτ, με πρωταγωνιστή, έναν ακόμη «παρεξηγημένο», πλην όμως εμβληματικό, τον Ρούτγκερ Χάουερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News