«Σιγά ρε παιδιά! Και εγώ πήγα διακοπές το Πάσχα και είδα τι γινόταν». Αν αυτό το έλεγες πριν από τρία χρόνια, ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ θα σε κατασπάραζε όπου και αν σε έβρισκε. Δεν θα ήταν διαπίστωση. Θα ήταν ύβρις. Πριν την Πρώτη Φορά δεν μπορούσες καν να πεις ότι είδες τις ταβέρνες γεμάτες. Διότι τότε είχαμε ανθρωπιστική κρίση. Τώρα τα λέει ο Τσίπρας και δεν ανοίγει μύτη. Αντιθέτως κλείνει, από τη δυσοσμία…

Πρόκειται για ένα από τα μεγάλα μυστήρια της κοινής μας ζωής. Εχει λεφτά ο κόσμος ή είναι ξένοι αυτοί που γεμίζουν τις ταβέρνες; Η απάντηση προφανώς έρχεται από μία απλή συνάρτηση προσφοράς και ζήτησης. Δεν είναι όλες οι ταβέρνες γεμάτες. Γεμίζουν οι ταβέρνες στα πολυσύχναστα μέρη και μένουν άδειες εκείνες που βρίσκονται στα λιγότερο δημοφιλή σημεία. Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό που σερβίρουν στις ταβέρνες, αλλά αυτά που σερβίρει ο Τσίπρας.

Υπάρχουν άνθρωποι που θύμωσαν παρακολουθώντας τη συνέντευξη του στον Antenna, στο στούντιο, ως πανελίστας της σειράς. Στα social media δεν μπορείς να βρεις ένα θετικό σχόλιο για αυτά που είπε, η οργή του ακροατηρίου αποδίδει την ένταση των αντιδράσεων. Τι ενόχλησε περισσότερο; Το «σιγά ρε παιδιά», οι ισχυρισμοί περί λογικής φορολόγησης, οι ειρωνείες για τον ΕΝΦΙΑ και, το κορυφαίο, με τη νομιμοποίηση ή την κατανόηση που χορηγεί η κοινωνία προς την κυβέρνηση. «Επί των ημερών μας δεν υπάρχουν διαδηλώσεις» είπε. Γιατί σιωπά ο κόσμος και δεν διαδηλώνει πατέρα;

Ωστόσο δεν πρέπει να αδικούμε τον Πρωθυπουργό. Είχε μόνο δύο επιλογές. Είτε να σωπάσει, είτε να πει αυτά που ακούσαμε. Δηλαδή τι περιμένατε να πει ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του; Ότι ο κόσμος υποφέρει από την υπερφορολόγηση, δεν μπορεί να πάει μία εκδρομή το Πάσχα και πώς οι διαδηλωτές της οργής είναι μετακλητοί της αρπαχτής; Στην πραγματικότητα η οργή προς τον Τσίπρα δεν είναι για αυτά που λέει τώρα, αλλά για εκείνα που έλεγε προεκλογικά, βάζοντας τη σανίδα του πάνω στο κύμα λαϊκισμού. Ολοι οι Πρωθυπουργοί προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση που διαχειρίζονται. Όμως ο Τσίπρας είναι ο πρώτος που, εκτός από την τεράστια απόσταση μεταξύ υποσχέσεων και έργων, κοιτάζει την κάμερα και είναι σαν να σε φτύνει, σαν να σου βγάζει τη γλώσσα με αυθάδεια. Δεν είναι που διαστρεβλώνει λόγια και πραγματικότητα. Είναι και που σου κουνάει το δάχτυλο θυμωμένος, που πάει να σε βγάλει τρελό, που σε κάνει να κοιτάζεις μία την τηλεόραση και μία τον τοίχο και λες ότι θα αφήσεις πάνω του όσο μυαλό περίσσεψε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News