Με το που άνοιγε η κουρτίνα, όλοι οι γονείς, μαμάδες- μπαμπάδες, όλοι οι γιαγιάδες- παππούδες, ψάχναμε με το βλέμμα για το δικό «μας» παιδί. Και με το που το εντοπίζαμε, ξεκινούσαμε έναν εσωτερικό διάλογο. Μα, πόσο μεγάλωσε! Πόσο ομόρφυνε! Κοίτα τον! Κοίτα την! Και στέλναμε την αγάπη μας με τα μάτια. Κι αφηνόμασταν μετά ξέγνοιαστοι στη σχολική παράσταση.

Σε μια τέτοια παράσταση την εντόπισα. Ανάμεσα στους μαθητές, μαθήτρια και κείνη. Ωστόσο, με έναν τελείως δικό της ρυθμό, που σύντομα γινόταν αντιληπτός για την ιδιαιτερότητά του. Ονόμασέ την, ένα «ρολόι» που χτυπούσε δική της ώρα. Και που εμένα, ως παρατηρητή, με άγχωνε, ότι κάτι της συμβαίνει που δεν μπορούσα να το διαβάσω. Και ενώ κατέληγα, ότι όλο αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά, για να ησυχάσω. Αμέσως μετά ντρεπόμουν, ότι είχα σκεφτεί έτσι.

Γιατί ακριβώς, αυτή η ομάδα παιδιών-ανθρώπων, είναι υπόθεση όλων μας. Για να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την αρχή, του ν’ αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Να συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Να αποδίδουμε σεβασμό, σε όποιον κρίκο εμπλέκεται, σ’ αυτήν την αλυσίδα.

Στα παρασκήνια συνάντησα, εκείνη και τη μαμά της. Ένα κοριτσάκι-πλάσμα που έκλαιγε γοερά και ήθελα ν’ αγκαλιάσω. Της χάιδεψα το κεφάλι. Της είπα «Μπράβο σου! Όλοι, τα πήγατε εξαιρετικά». Μα, θυμάμαι το βλέμμα της μαμάς της, λες και το βλέπω τώρα εδώ μπροστά μου. Με στοίχειωσε. Γιατί είχε 100 βλέμματα, μέσα σε ένα. Σαν να υποπτεύτηκε τον καλό μου λόγο, σαν να μην εμπιστεύτηκε το χάδι μου. Σαν και να θύμωσε, μήπως περιείχε οίκτο. Και δεν καταδεχόταν για το παιδί της, τον οίκτο. Γιατί κάθε, μα κάθε δευτερόλεπτο, εκείνης της «ανδρειωμένης» συμμετοχής, του δικού της παιδιού ανάμεσα στα «άλλα», ήταν ένας άθλος από μόνος του.

Πόσο να σακατεύει την ψυχή, η αντίστροφη διαδρομή ενός αύριο, όχι ως υποσχετική ενός «Θα μεγαλώσει και θα ξενοιάσεις» αλλά ως απειλή «Ποιος θα νοιαστεί για το δικό μου παιδί, αν; Πού θα καταλήξει;»

Με ποιον όμως μοιράζεσαι τέτοιες χαρές και περηφάνιες; Πόσο κατανοητός γίνεται ο αγώνας; Πόσα βλέμματα αγνώστων, πρέπει να παρακάμψεις στην καθημερινότητά σου, για να προσηλωθείς στον δικό σου και μόνο ιερό σκοπό, να καταφέρετε δηλαδή με τιτάνια προσπάθεια, αυτά, που άλλα παιδιά ξεπετάνε στο λεπτό; Πόσο μοναχική διαδρομή; Πόσο να σακατεύει την ψυχή, η αντίστροφη διαδρομή ενός αύριο, όχι ως υποσχετική ενός «Θα μεγαλώσει και θα ξενοιάσεις» αλλά ως απειλή «Ποιος θα νοιαστεί για το δικό μου παιδί, αν; Πού θα καταλήξει;».

Θυμάμαι το βλέμμα της μάνας σαν λέαινας. Βλέμμα πολύ-μετωπικό, βλέμμα πολύ-μαχη-κό! Κι ας μην υπάρχει λέξη. Πόσες μάχες; Να το ανοίξω περισσότερο; Πώς να στηρίξεις σχέση; Πώς να σκεφτείς τον εαυτό σου; Ποια «κανονικότητα», να ορίσεις ως κανονικότητα; Πώς να κτίσεις φιλίες, ν΄ανασάνεις μια εκδρομή; Πόσα διαζύγια; Καθώς αρκετοί πατεράδες (και ελάχιστες αντιστρόφως μαμάδες) αποφασίζουν, να «προχωρήσουν», λέει, «τη ζωή τους». Να κοροϊδέψουν τον εαυτό τους, ότι «θα προχωρήσουν». Προχωράς ποτέ;

Πόσα αδέλφια μάρτυρες; Τι σχέση κι αυτή των αδελφών! Ν΄ακυρώνουν τη «ξεγνοιασιά» των νιάτων τους, για να ανταποκριθούν σε αδελφάκια που πρέπει να υπολογίζουν ως «ευθύνη τους»; Πόσα κλαδιά και παρακλάδια αγώνα, έχει ο αγώνας.

Και εν τέλει, μια μάνα – ένα παιδί. Μια σχέση τόσο σφιχτή, τόσο απελπισμένα μοναχική έως κλειστοφοβική. Ένα παράθυρο; Αέρας από κάπου; Κι όταν ανοίγει… Για να εμπιστευτεί το «ιερό» της σχέσης, με μια επιστημονική ομάδα, λογοθεραπευτών, ψυχολόγων, κινησιοθεραπευτών… Μετρήστε, πόσοι πρέπει να προσφέρουν υπηρεσίες σ΄ένα παιδί που χρειάζεται υποστήριξη… Πόσο λεπτοί πρέπει να είναι οι χειρισμοί των «έξω», πόσο τελετουργικά χειρουργικές οι κινήσεις, για να μην διαταραχτεί, ότι ηρωικά  κατορθώθηκε, από τον κάθε έναν-έναν, σε μια χρόνια πορεία θεραπείας;

Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα κουρέα, μπορείτε να φανταστείτε γονιό, ν΄αλλάζει λογοθεραπευτή, με τον αυτοματισμό μιας απόφασης; Ένα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» άτσαλο, που είχε ως αποτέλεσμα, το «τρεχάτε γονείς να βγάλετε το φίδι από την τρύπα»

Μελέτησα τις ξεπέτα αποφάσεις των κυβερνητικών μας εγκεφάλων, που αφορούν ευαίσθητες ομάδες ανθρώπων, που χρίζουν «ειδικής αγωγής». Αποφάσεις, όπως για παράδειγμα, της υποχρεωτικής επιλογής λογοθεραπευτή, μόνο από όσους είναι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ.

Θα το πω απλά για να γίνει κατανοητό. Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα κουρέα, μπορείτε να φανταστείτε γονιό, ν΄αλλάζει λογοθεραπευτή, με τον αυτοματισμό μιας απόφασης; Ένα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» άτσαλο, που είχε ως αποτέλεσμα, το «τρεχάτε γονείς να βγάλετε το φίδι από την τρύπα». Προχειροδουλειά χωρίς σέβας, χωρίς διάλογο, χωρίς συνεννόηση, χωρίς ενημέρωση, χωρίς χρόνο προσαρμογής.

Όπως κάθε τι που ανέλαβαν. Στο γόνατο! Όπως η φορολογία τους στα «μπλοκάκια», όπως ο ΕΝΦΙΑ που συμπεριλαμβάνει ιδρύματα, όπως, όπως… Κι αν ακόμα, είναι σωστός ο στόχος των κυβερνώντων, για «κλειστούς» προϋπολογισμούς δαπανών. Που μακάρι να καταλήξουν σε μια φερέγγυα πολιτεία ως προς τις υποχρεώσεις της. Άρα στόχος όλων μας, ένα κράτος νοικοκυρεμένο.

Με τρομάζει ο αυταρχισμός, η τσαπατσουλιά, η απουσία διαλόγου… Από ποιους; Από αυτούς ακριβώς, που φρέναραν μονίμως κάθε προοπτική ανάπτυξης και μέλλοντος αυτής της χώρας, γιατί για όλα, (όσο βέβαια ήταν στην αντιπολίτευση) ξεπέταγαν ένα, «Να κάνουμε διάλογο». Αυτόν που πλέον απαξιούν

Κι ΑΝ ακόμα… Πώς γίνεται με τους χειρισμούς τους, να πετάνε την μπάλα, στην εξέδρα των γονιών; Ήδη ο καθένας, σχεδόν υποχρεώνεται σε deal με τον θεραπευτή, «με» ή «άνευ ΦΠΑ». Πώς το φαντάστηκαν, ότι γιατροί, που μέχρι τώρα πληρώνονταν από τους γονείς, (εφόσον βέβαια προηγούνταν διάγνωση από δημόσιο νοσοκομείο ή κέντρο ψυχικής υγείας ή ιατροπαιδαγωγικό κέντρο και εγκρινόταν συγκεκριμένος αριθμός συνεδριών), θα δεχόντουσαν να προσχωρήσουν, «μετά βαΐων και κλάδων», σε ένα σύστημα πληρωμής των υπηρεσιών τους από ένα καταχρεωμένο, μπαταχτσή κράτος, με χρόνο καταβολής δεδουλευμένων τους, του Αγίου Απλήρωτου ανήμερα; Κάτι σε πέντε, έξη μήνες… Και με άγνωστες, «αιφνίδιες» κρατήσεις υπέρ ταμείων.

Θυμώνω, γιατί δεν δούλεψαν με μεθοδικότητα και σοβαρότητα, ώστε να μην συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για κάθε μορφή ασθένειας. Άραγε, όσοι καταφεύγουν σε γιατρούς ειδικής αγωγής, έχουν όλοι, τον ίδιο βαθμό προβλήματος; Όλες οι περιπτώσεις, το ίδιο είναι;

Με τρομάζει ο αυταρχισμός, η τσαπατσουλιά, η απουσία διαλόγου… Από ποιους; Από αυτούς ακριβώς, που φρέναραν μονίμως κάθε προοπτική ανάπτυξης και μέλλοντος αυτής της χώρας, γιατί για όλα, (όσο βέβαια ήταν στην αντιπολίτευση) ξεπέταγαν ένα, «Να κάνουμε διάλογο». Αυτόν που πλέον απαξιούν να κάνουν, ακόμα και με όσους επιβάλλεται. Αν μη τι άλλο, ας μην διασπούμε ηρωικούς γονείς από τον ιερό αγώνα τους. Και ας μην τους ποτίζουμε με παραπάνω αγωνία. Ας καθοδηγεί πάντα τις κινήσεις μας, μια φράση του κ. Κολλάτου, πατέρα παιδιού με αυτισμό. «Το δικό μου παιδί από το δικό σας διαφέρει, όσο ένα πέρασμα, στο απέναντι πεζοδρόμιο».

Υ.Γ. Χρόνια πολλά αγαπημένη μας φίλη, για τα γενέθλιά σου. Ένα φιλί για σένα κι ακόμα ένα! Για το φωτεινό, αξιαγάπητο, δυναμικό σου πλάσμα. Για την πιο καλή, την πιο ευφυή φίλη της Εριέττας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News