Το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ μπορεί να ερμηνευθεί με όρους ερωτικής σχέσης, όλοι το είχαν υποψιαστεί. Εξάλλου οι τελευταίες αντιδράσεις του Πάνου Καμμένου θύμιζαν έντονα σκηνή ζήλιας παραμελημένου συντρόφου που απειλεί ότι θα φύγει για να τραβήξει την προσοχή και τελικά μόλις κερδίζει ξανά το ενδιαφέρον του άλλου δείχνοντας ότι δεν είναι δεδομένος, μένει γιατί αυτή η σχέση δεν έχει τελειώσει ακόμα (σ.σ.: στην πραγματικότητα δεν έχει που να πάει).

Ε, οι συζυγικοί όροι αυτής της συνεργασίας επιβεβαιώνονται πλέον και από επίσημα βουλευτικά χείλη. Μετά την χθεσινή κοινή συνεδρίαση των προεδρείων των κοινοβουλευτικών ομάδων του «ζευγαριού» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (σ.σ.: ενόψει της συνεδρίασης της Τρίτης για την Διαπλοκή) μόνο πουλάκια δεν έβλεπε κανείς να κελαηδούν πάνω από τα κεφάλια των συμμετεχόντων. Ενα ουράνιο τόξο είχε εμφανιστεί μεταφορικά στο βάθος και το ζευγάρι έδειχνε «πιο αγαπημένο από ποτέ» (σ.σ.: όπως λένε πάντα τα λαϊκά περιοδικά).

Και τότε μετά το τέλος της συνεδρίασης ερωτάται η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτη Θεοπεφτάτου από δημοσιογράφους την εύλογη ερώτηση: «μετά το καυγαδάκι ξαναφούντωσε ο έρωτας». Για να δώσει με την απάντησή της την εξήγηση που δίνουν όλοι όσοι βρίσκονται στο φιλικό περιβάλλον ζευγαριών που τσακώνονται συχνά: «Ετσι είναι όπως ξέρετε… Αυτά συμβαίνουν στις σχέσεις και τα χρειάζονται».

Κάποιοι μάλιστα τα αποκαλούν και προκαταρκτικά

Κατά μια έννοια ο υπουργός Εσωτερικών έχει δίκιο που εκνευρίζεται όταν του κάνουν ερωτήσεις που εμπεριέχουν κριτική. Διότι ως αντιπολίτευση δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Και η τακτική αυτή αποδείχθηκε αποτελεσματικότατη, αφού ήρθε πλέον στην εξουσία.

Το κακό όμως είναι ότι εκτός από την εξουσία ήρθε και στη θέση αυτών που δέχονται την κριτική αντί να την κάνουν. Και προφανώς αυτό δεν έχει καμία διάθεση να το επιτρέψει. Γιατί αν δώσει θάρρος και αρχίσει να επιτρέπει τέτοιες αυθάδεις συμπεριφορές από τους «εχθρούς του λαού», μπορεί κάποιοι να παρασυρθούν από την προπαγάνδα. Και η βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση είναι η καλύτερη κυβέρνηση του Σύμπαντος μπορεί να κλονιστεί ελαφρά.

Οπότε είναι λογικό να αντιδρά όταν η Αννα Μπουσδούκου τον ρωτάει γιατί το κράτος εγκαίρως δεν έδωσε το «παρών», προκειμένου να απομακρύνει τους πρόσφυγες από εκεί.

Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής εμφανώς ενοχλημένος της απάντησε αυτό που θα απαντούσε οποιοσδήποτε διαθέτει τη βεβαιότητα ότι δεν έχει κάνει κανένα λάθος ποτέ και ότι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλώς τον πολεμάει: «Ελάτε εσείς εδώ που το ξέρετε καλύτερα το θέμα να το αντιμετωπίσετε».

«Εγώ, κύριε Κουρουμπλή, δεν είμαι μέλος της κυβέρνησης εφόσον μου αναφέρεστε προσωπικά, ούτε υπουργός. Δεν κάνω τον εισαγγελέα, άλλα θα προσέχετε τη διατύπωσή σας» απάντησε με το θράσος που χαρακτηρίζει τους «εχθρούς της καλύτερης κυβέρνησης του γαλαξία» η Άννα Μπουσδούκου

«Δεν θα απαντάτε εσείς, θα ρωτάτε εμένα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αν μείνουν εδώ θα φύγουν γρήγορα όταν ανοίξουν τα σύνορα. Πώς εσείς που τα ξέρετε τόσο καλά λέτε ότι θα το κάνουμε; Θα τους πάρουμε με τη βία να τους φέρουμε κάτω;», την εγκατακρήμνισε ηθικά ο υπουργός.

«Δεν αντιλαμβάνομαι τον τόνο σας». αντιγύρισε το δημοσιογραφικό θρασίμι.

«Επιτέλους να υπάρχει και ένα μέτρο σε αυτά που λέτε στις τηλεοράσεις» υπέδειξε τον ένοχο ο υπουργός (σ.σ.: δηλαδή οι τηλεοράσεις που μεταδίδουν εικόνες).

«Δεν αντιλαμβάνομαι τον τόνο σας, κύριε υπουργέ. Εντάξει, είναι πολύ εύκολο να ανακαλύπτετε εχθρούς» επέμεινε ύπουλα η δημοσιογράφος

«Στον βωμό της τηλεθέασης να μη λέμε πράγματα στην τηλεόραση που προσβάλλουν τη χώρα» αντέτεινε ο άνθρωπος που πριν λίγο είχε χαρακτηρίσει την Ειδομένη «Νταχάου»

«Πώς βρήκαν χώρο να δράσουν οργανώσεις και να έχουμε περιστατικά όπως έγινε την Καθαρά Δευτέρα και έφτασε σε δεύτερο χρόνο το ελληνικό κράτος να μοιράζει φυλλάδια ενημέρωσης σήμερα;» έριξε χτύπημα κάτω από τη μέση η Αννα Μπουσδούκου.

«Το ελληνικό κράτος έχει μία τρικυμία να αντιμετωπίσει που κανένα κράτος μόνο του και με τον μηχανισμό που διαθέτει δεν θα ήταν εύκολο να αντιμετωπίσει» είπε επιστρέφοντας το ύπουλο χτύπημα ο υπουργός, επιβεβαιώνοντας ότι η αυτοκριτική είναι για τους αδύναμους.

Μάλιστα, κάνοντας ρελάνς ο υπουργός Εσωτερικών παρομοίασε την κατάσταση με τον τυφώνα «Κατρίνα» στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ, λέγοντας πως «ακόμα σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στις σκηνές (σ.σ.: προσπαθώντας να μας προϊδεάσει για κάτι;). Στη συνέχεια εξήρε την αυτοθυσία των ανδρών της αστυνομίας και του στρατού και ζήτησε να τα τονίζουν στα ρεπορτάζ γιατί όπως είπε «είναι ντροπή να απαξιώνετε την προσπάθεια του ελληνικού κράτους». Προφανώς εννοώντας η προσπάθεια είναι το μόνο που πρέπει να κρίνεται γιατί το να κρίνεις το αποτέλεσμα είναι κακοπιστία και εχθρικό προς την πατρίδα.

Ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης τα βάζει με τον Νίκο Καρανίκα! Εντάξει, δεν είναι ακριβώς, έτσι, αλλά κάποιος κακόπιστος, όπως εγώ, θα μπορούσε να το δει και έτσι. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για τον -ας τον πούμε έτσι- αυθορμητισμό του, τα έχει βάλει με το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που το βλέπουμε συχνά. Βουλευτές και στελέχη χτυπούν το σαμάρι, θέλοντας στην πραγματικότητα να δώσουν μια στον γάιδαρο -χωρίς παρεξήγηση. Τι είπε ο κ. Μιχελογιαννάκης; Πώς στηρίζει τον πρωθυπουργό, αρκεί να απαλλαγεί από το περιβάλλον του. «Ο Τσίπρας με τους 153 μπορεί να κυβερνά ολόκληρη την τετραετία αρκεί να το θέλει. Αρκεί να φύγει από περιβάλλοντα. Προς Θεού ζήσαμε επί Γιώργου Παπανδρέου τι σημαίνει κηπουρός και τι σημαίνει περιβάλλον. Όλα αυτά τα παρεάκια πρέπει να φύγουν». Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Προφανώς να μείνει μόνος του ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου. Εν ανάγκη να σηκώνει και τα τηλέφωνα. Εκτός και αν τον συνδράμει ο κ. Μιχελογιαννάκης. Αλήθεια, τι σκοπεύει να κάνει αν διαφωνήσει; Θα δώσει την έδρα του; Οχι βέβαια! Διότι την έδρα «την έδωσε ο λαός και αυτός και μόνο αυτός είναι αρμόδιος για να του την πάρει πίσω». Ολα για τον λαό.

Γενικά ο έλληνας πρωθυπουργός δεν συνηθίζει να πηγαίνει στις συναντήσεις κρατώντας κάτι που να υποδηλώνει ότι κουβαλάει μαζί του προτάσεις ή έστω κάποια στοιχεία για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του ή έστω κάτι που να δηλώνει ότι έχει γίνει μια στοιχειώδης προετοιμασία. Προφανώς από άποψη.

Μπορεί να μη θέλει να χαλάσει το ανέμελο look την ώρα της προσέλευσης στο τραπέζι των συζητήσεων (σ.σ.: στο κάτω-κάτω, έχει αποδείξει την αδυναμία του στην επικοινωνία και μια εικόνα «επικοινωνεί» χίλιες λέξεις).

Ή πάλι να θέλει να δείξει ότι δεν έχει ανάγκη από στοιχεία γιατί τα στοιχεία είναι για τους γραφειοκράτες. Ενώ εκείνος είναι μποέμ τύπος και δεν τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί αλλά η πολιτική λύση (σ.σ.: που μεταφράζεται ως «έλα μωρέ, βοήθα λίγο και θα τα βρούμε…).

Μια τρίτη εκδοχή είναι βέβαια ότι έχει τόσο καλή μνήμη που τα θυμάται όλα απέξω και δεν χρειάζεται ούτε χαρτί με στοιχεία ούτε σημειωματάριο. Και θέλει να κάνει επίδειξη των υπεράνθρωπων δυνατοτήτων του στους άλλους Ευρωπαίους που η μετριότητά τους τους καθηλώνει μπροστά σε χαρτιά. Σαν τους σπασίκλες του σχολείου που ποτέ δεν θα γίνουν πρόεδροι 15μελούς.

Ηταν όλοι εκεί. Η (επίσημη) dream team του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος (σ.σ.: αν και έλειπε βέβαια ο Νίκος Καρανίκας…). Θυμίζοντας τους συγγενείς που έχουν παραταχθεί για να γνωρίσουν την διάσημη νύφη που έφερε στο σπιτικό τους ο κανακάρης τους. Οση ώρα ο πρωθυπουργός στο κέντρο του γραφείου αντάλλασσε τις πρώτες λέξεις του με την Αντζελίνα Τζολί (σ.σ.: ζώντας κορυφαία στιγμή της καριέρας του – εντάξει, μετά την αγκαλιά του Πάνου Καμμένου το βράδυ των εκλογών…) το «τρίο Μαξιμίνο στην πόρτα» πλησίαζε πολύ κοντά στην έννοια «γύφτικο σκεπάρνι».

Και φυσικά ο καθένας είχε το δικό του απαράμιλλο στυλ: δεξιά ο Νίκος Παππάς μεταμφίεση ανθρώπου που πηγαίνει χαλαρός στο γραφείο, φορώντας δηλαδή τζιν, σακάκι, πουκάμισο και (σ.σ.: εδώ αξίζει ειδική μνεία…) μοδάτα δίχρωμα δετά παπούτσια – το αξεσουάρ δηλαδή που κάνει τη διαφορά. Κοιτούσε τον πρωθυπουργό / «κολλητάρι» να συζητάει με την ανέκφραστη Αντζελίνα έχοντας το ύφος που μπορούσε να μεταφραστεί και ως «μπαγάσα, καθάρισα για σένα πάλι, αλλά χαλάλι σου». Χωρίς να μπορεί να κρύψει μια αδιόρατη ζήλεια – σε λογικά πλαίσια ανδρικής αλληλεγγύης όμως.

Δίπλα του ο υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργό Τέρενς Κουίκ. Ελαφρώς σαστισμένος καθώς δεν ήξερε αν περνάει τις τελευταίες του ώρες στο Μέγαρο Μαξίμου (σ.σ.: λίγες ώρες πριν είχε δοθεί το τελεσίγραφο του αρχηγού του για την απομάκρυνση Μουζάλα). Με την κίτρινη γραβάτα πιο σφιγμένη από ποτέ, με εκστατικό χαμόγελο (σ.σ.: σαν αυτό που είχε όταν ανακοίνωνε κάτι συγκινητικό στις εκπομπές του – δηλαδή πάντα) έμοιαζε να αναρωτιέται αν είναι υπερβολικό να γονατίσει όπως όταν καταθέτει στεφάνι.

Και τέλος η γυναίκα της παρέας η Ολγα Γεροβασίλη. Ντυμένη με το γνωστό «γεροβασιλί» στυλ και λιγότερο εκστατική ως γυναίκα, κοιτούσε την πρέσβειρα της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ με το κριτικό μάτι μιας πραγματικής συμπεθέρας. Λίγο χαρούμενη για τον κανακάρη της, λίγο με την απορία «τι της βρίσκουν αυτής της κοκαλιάρας οι άντρες, δεν μπορώ να το καταλάβω βρε παιδί μου».

Μια εικόνα τόσο κλασική σα να έχει βγει από παλιά ελληνική ταινία. Γι’ αυτό και τόσο εύκολα αποκωδικοποιήσιμη άλλωστε.

Να στηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον Γιάννη Μουζάλα, είναι αναμενόμενο. Ομως ο Κώστας Ζουράρις δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που οι «φαήλοι κρανιδιώτηδες» (σ.σ.: σα να λέμε δηλαδή οι «εθνικά ευερέθιστοι») τους αποκαλούν «εθνομειοδότες». Το αντίθετο μάλιστα. Γι’ αυτό και η στήριξή του στον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στο Mega αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Οχι για τον ίδιο τον Γιάννη Μουζάλα, αλλά για τον Πάνο Καμμένο.

Διότι όταν ο Κώστας Ζουράρις αναφέρεται στο θέμα Μουζάλα αρνούμενος ότι ο συγκεκριμένος «ανήκει στους εθνομηδενιστές, τους γνωστούς και άλλα σούργελα της ΝΑΤΟκεμαλικής αρβύλας» (σ.σ.: έτσι ακριβώς το είπε…), όταν τον δικαιολογεί λέγοντας ότι «ήταν κουρασμένος και έκανε φραστική παραδρομή» και όταν χαρακτηρίζει όλο το θέμα με την έκφραση «κάτι τρέχει στα γύφτικα» στην πραγματικότητα «αδειάζει» τον αρχηγό του ο οποίος έχει μετατρέψει το συγκεκριμένο θέμα σε λαβαρο.

Πρόκειται για μια από εκείνες τις φορές που το κάρμα συνωμοτεί προκειμένου να σου προσφέρει μια ελάχιστη ανταμοιβή. Τότε που σε αφήνει να απολαύσεις απλή, απροσχημάτιστη γελοιοποίηση αυτού του φουσκωμένου, πομπώδους ύφους που εμποτίζει τον δημόσιο διάλογο.

Ας φανταστούμε λοιπόν ένα νεοδημοκράτη ευρωβουλευτή, απόφοιτο του Κολλεγίου Αθηνών και ιδιοκτήτη εφημερίδας που βλέπει στο θέμα Μουζάλα μια θαυμάσια ευκαιρία να πουλήσει πατριωτισμό στους followers του στο twitter. Οπως είναι προφανές ο Γιώργος Κύρτσος δεν καταδέχεται να απευθυνθεί σε κάποιον ντόπιο «αντίπαλο». Εξάλλου είναι και ευκαιρία να δείξει στους ιθαγενείς ότι παίζει σε διεθνές επίπεδο και ότι έχει την επάρκεια να «την πει» και στους ξένους (σ.σ.: που «μας εχθρεύονται», «μας πολεμάνε» κοκ).

Στόχος του λοιπόν είναι ο δημοσιογράφος των Financial Times Πίτερ Σπίγκελ. Στον οποίο γράφει σε τόνο αυστηρής νουθεσίας: «Αφού είστε τόσο ενθουσιασμένος με την επίδοση του κυρίου Μουζάλα, παρακαλώ ζητείστε από τη Βρετανική κυβέρνηση να υποδεχθεί αρκετούς πρόσφυγες στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Τον φαντάζεται κανείς να έχει μόλις ολοκληρώσει την πληκτρολόγηση και να καμαρώνει. Εντάξει, έμπλεξε το Προσφυγικό με το όνομα της FYROM αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα. Ο δημοσιογράφος σίγουρα σκέφτηκε τον πατριωτικό λαό να κάνει retweet με θαυμασμό και εθνική υπερηφάνεια για τον ελληνόψυχο δημοσιογράφο που τόλμησε να τα βάλει με τους ξένους. Και πάτησε το κουμπί στέλνοντας το tweet στον Πίτερ Σπίγκελ και στην αιωνιότητα.

Και τότε συνέβη εκείνη η εξαιρετική πλανητική συνωμοσία. Η δικαίωση όσων βλέπουν πίσω από τις μεγαλοστομίες και την ρητορική επιπέδου δημοτικού μια τραγική έλλειψη πολιτικής επάρκειας. Το επηρμένο show του Γιώργου Κύρτσου με στόχο το ακροατήριο των ιθαγενών κατέρρευσε με τις τέσσερις λέξεις της απάντησης του Πίτερ Σπίγκελ που του έγραψε: «Δεν είμαι Βρετανός…».

ΥΓ.: Για την ιστορία, ο Γιώργος Κύρτσος προσπάθησε να τα μπουρδουκλώσει ανταπαντώντας πάντα μέσω twitter ότι «δεν χρειάζεται να είσαι Βρετανός για να ασκήσεις την επιρροή των Financial Times στην Βρετανική κυβέρνηση κοκ…». Αλλά η γκάφα είχε ήδη γίνει. Και όπως έγραψε και κάποιος στον Γιώργο Κύρτσο στο twitter «Κυρ Γιώργο, εκτιμώ την προσπάθειά σου να το σώσεις αλλά… έκανες γκάφα, τον πέρασες για Βρετανό, τώρα φάε τον χαβαλέ και λούφαξε».

Το σκεπτικό της πρώην βουλευτού της ΔΗΜΑΡ μπορεί να μην είναι απλό αλλά αν προσπαθήσει κανείς μπορεί να το ακολουθήσει. Γράφει λοιπόν στο twitter: «Αν ο Σαμαράς δεν έριχνε τον Μητσοτάκη το 1993, δεν θα υπήρχε θέμα Μουζάλα» γράφει. Και καταλήγει: «Γιατί η ΝΔ αφήνει και πάλι τους Σαμαρικούς να κάνουν παιχνίδι;». Προφανώς εννοεί ότι αν δεν είχε πέσει ο Μητσοτάκης δεν θα υπήρχε θέμα ονομασίας, άρα ο Γιάννης Μουζάλας δεν θα αποκαλούσε την γείτονα χώρα όπως την αποκάλεσε, άρα όλα καλά! Σε αντίθεση με τώρα που αναβιώνει η κόντρα της εποχής με ένα Μητσοτάκη πάλι στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Από την άλλη πάντως αν δεν είχε πέσει ο Μητσοτάκης ίσως να μην είχε ξαναβγεί το ΠΑΣΟΚ, άρα δεν θα είχε έρθει ο Σημίτης, άρα δεν θα είχαμε μπει στην ΟΝΕ κοκ. Με άλλα λόγια οι παροιμίες με τα καρούλια και τις γαγιάδες για κάποιο λόγο έχουν βγει…

Ο,τι ξεκίνησε με το tweet του ο Πάνος Καμμένος το βράδυ της Τρίτης (σ.σ.: «Δεν αρκεί η συγγνώμη Μουζάλα ζητώ την παραίτησή του») το συνέχισε το επόμενο πρωί στο Mega ενισχυμένο με τα χαρακτηριστικά ντεσιμπέλ. Επικαλούμενος μάλιστα την ενότητα της κυβέρνησης συνεργασίας και τις επώδυνες αποφάσεις που αναγκάστηκε να πάρει το κόμμα του (σ.σ.: του 3,67% για να θυμόμαστε…) προκειμένου να στηρίξει αυτή τη συνεργασία επέμεινε στο θέμα παραίτησης του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής που αποκάλεσε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία».

Προς επίρρωσιν μάλιστα επικαλέστηκε ανάλογες περιπτώσεις στελεχών των ΑΝΕΛ που όπως είπε «παραιτήθηκαν για λιγότερο σοβαρούς λόγους». Και έφερε ως παράδειγμα εκτός από τον Παναγιώτη Σγουρίδη (σ.σ.: παραιτήθηκε μετά τη δήλωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας εξαπάτησε τους αγρότες) τον Δημήτρη Καμμένο και τον Παύλο Χαϊκάλη!

Να υπενθυμίσουμε ότι ο πρώτος παραιτήθηκε πριν καν ορκιστεί έπειτα από την αποκάλυψη μιας σειράς ακροδεξιού, αντισημιτικού και χρυσαυγίτικου ύφους tweets. Τότε ο ίδιος ο πρόεδρος Καμμένος είχε επικαλεστεί άγνοια και είχε δηλώσει ότι αν πράγματι έχει κάνει αυτά τα tweets δεν έχει θέση στην κυβέρνηση. Ο Δημήτρης Καμμένος από την πλευρά του είχε φτάσει την κωμωδία (σ.σ.: και την τσάμπα μαγκιά…) σε νέα ύψη υποστηρίζοντας ότι κάποιοι είχαν παραβιάσει τον λογαριασμό του.

Προφανώς όμως ο Πάνος Καμμένος δεν τα εννοούσε τότε. Και στην πραγματικότητα δεν έπαψε να θεωρεί θυσία εν ονόματι της κυβερνητικής ενότητας (σ.σ.: και εν ονόματι της θέσης του ΥΠΕΘΑ) το γεγονός ότι το στέλεχός του τιμωρήθηκε για μια σειρά «αθώων» ακροδεξιών ρατσιστικών απόψεων. Και αυτό του ξέφυγε σήμερα χρησιμοποιώντας την παραίτησή Δημήτρη Καμμένου του ως επιχείρημα για την παραίτηση Μουζάλα.

Οσο για την αναφορά του Παύλου Χαϊκάλη που είχε τοποθετηθεί στη θέση του υφυπουργού εργασίας (σ.σ.: τότε που είχε αρχίσει να φυσάει την «καυτή πατάτα» για να κρυώσει) υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν παραιτήθηκε. Απλώς η κυβέρνηση εκείνου του καλοκαιριού διαλύθηκε για να γίνουν οι εκλογές.

Αλλά όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με ένα τομέα στον οποίο ο Πάνος Καμμένος δεν έχει επιδείξει ιδιαίτερες επιδόσεις: την πραγματικότητα. Η οποία ενίοτε στρέφεται ενάντια στα εθνικά μας συμφέροντα.

Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ποιός είναι ο επισκέπτης που ήρθε να «εποπτεύσει» και ποιός είναι ο μονίμως εγκατεστημένος στον καταυλισμό που κατά τον Αριστείδη Μπαλτά τιμά την Ελλάδα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα παπούτσια τους.

Ας πούμε η διαφορά είναι εμφανής αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τη φωτογραφία από την επίσκεψη του Επίτροπου Μεταναστευτικής Πολιτικής Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Ειδομένη συνοδεία του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτη Σχοινά.

Οι δυό τους είναι οι μόνοι που φορούν ολοκαίνουργες γαλότσες. Σε αντίθεση με τους «μόνιμους κατοίκους» της περιοχής (καμεραμέν, μέλη ΜΚΟ, άνδρες της ασφάλειας) που αρκούνται σε τυπικά ορειβατικά μποτάκια τα οποία μάλιστα έχουν επάνω τους εμφανή τα σημάδια της πολυήμερης παρουσίας τους εκεί.

«Εχω δει ελληνες υπουργούς σε ευρωπαϊκά συμβούλια να την αποκαλούν Μακεδονία. Υποθέτω ότι η απαγόρευση ισχύει μόνο όταν μιλούν δημόσια», αναφέρει σε δημοσίευση που έκανε στο twitter λίγο πριν ο πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας Μπρόυνο Μάκας.

Ναι, η ειρωνία είναι προφανής. Ο πρώην πορτογάλος υπουργός σχολιάζει την εθνική μας σχιζοφρένεια αποκαλύπτοντας ότι το θέμα του ονόματος χρησιμοποιείται βασικά για να ντοπάρεται το εσωτερικό ακροατήριο.

Μόνο τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το τελευταίο «απόκτημα» της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, ο περίφημος εκδότης της «αντιμνημονιακής» εφημερίδας «Χωνι» που διορίστηκε ειδικός σύμβουλος της Ολγας Γεροβασίλη.
Σύμφωνα με όσα γράφει στη στήλη του στα ΝEA ο Γιώργος Παπαχρήστος, ο Γιώργος Χριστοφορίδης πρόκειται να αναλάβει όντως ειδικά καθήκοντα. Γιατί μπορεί να μην είναι ικανός να διασταυρώσει την είδηση π.χ. ότι οι πρόσφυγες δεν δέχονται τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού γιατί τα κιβώτια έχουν επάνω τους σταυρό (σ.σ.: πρόκειται για μια από τις τελευταίες τοξικές «ανακρίβειες» της εφημερίδας του) αλλά ο εκδότης – υποψήφιος των ΑΝΕΛ διαθέτει άλλα χρήσιμα ταλέντα.

Κατ’ αρχήν, σύμφωνα πάντα με τον Γιώργο Παπαχρήστο, θα παίξει ρόλο αγγελιοφόρου ανάμεσα στην Ολγα Γεροβασίλη και τον Νίκο Παππά αφού οι σχέσεις των δύο, τελευταία, δεν μπορούν να περιγραφούν ως «φιλικές».

Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Ο κ. Χριστοφορίδης και ο διορισμός του αποτελούν και μια χειρονομία καλής θέλησης προκειμένου να έρθουν κοντά δύο παλιοί καλοί φίλοι. Διότι είναι ο άνθρωπος που συνδέει τον Πάνο Καμμένο με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Και λέγεται μάλιστα ότι εξαιτίας του επήλθε και η ρήξη ανάμεσα στους δύο πρώην «φίλους» καθώς ο παράγοντας του μπασκετικού Παναθηναϊκού ζητούσε από τον κ. Καμμένο επίμονα να γίνει υφυπουργός στην κυβέρνηση κάποιος «Γιώργος». Και η σύμπτωση είναι ότι ο εν λόγω Χριστοφορίδης και «Γιώργος» λέγεται και για καιρό υπήρξε γενικός διευθυντής των site του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (σ.σ.: «Newsbomb» κοκ).

Για να διαπιστώσουμε αν πρόκειται για σύμπτωση ή για χειρονομία συμφιλίωσης, μένει να δούμε κατά πόσο η στάση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου προς τον κ. Καμμένο θα αλλάξει.

Το δικό του παράδειγμα της καρτερικότητας και της υπομονής, προτείνει τελικά στους υποψήφιους βουλευτές του κόμματός του που περιμένουν σειρά ο Βασίλης Λεβέντης. Ναι, πρόκειται για εκείνους που είχαν πιστέψει στη δέσμευση του αρχηγού ότι θα αντικαθιστά τους βουλευτές του κάθε έξι μήνες, προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παραγοντισμού και εφησυχασμού στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ενωσης Κεντρώων.

Βέβαια στην πορεία τα πράγματα ανατράπηκαν, ο Βασίλης Λεβέντης κατάλαβε κι αυτός το ανέφικτο της πρότασής του και το θέμα πήγε στη μεγάλη διακομματική χωματερή των πολιτικών πυροτεχνημάτων.

Ομως οι υποψήφιοι Βουλευτές δεν είναι έτοιμοι να αποποιηθούν ό,τι τους έταξε. Και με την πάροδο του εξαμήνου (σ.σ.: ναι, πέρασαν κιόλας έξι μήνες…) ετοιμάζουν μηνύσεις, αγωγές και εξώδικα για την εξαπάτηση που υπέστησαν από τον πρόεδρό τους.

Και τι απαντά ο Βασίλης Λεβέντης; Να κάνουν ό,τι θέλουν! Μάλιστα σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Σκάι, βγήκε και από πάνω. Αφού δικαιολογήθηκε για την ματαίωση της ιδέας του (σ.σ.: «δεν φτάνουν έξι μήνες…», «εάν τους αλλάξω θα καταστραφεί η Ενωση Κεντρώων…» κοκ) πέρασε στην αντεπίθεση: «να περιμένουν» είπε. Και συμπλήρωσε: «η Ένωση Κεντρώων μεγαλώνει θα πάρει 15-20% και μπορούν να βγουν την επόμενη φορά. Εγώ περίμενα 35 χρόνια να βγω βουλευτής, οι κύριοι θέλουν με την πρώτη φορά;»

Που σε μετάφραση μπορεί και να σημαίνει: «Μα είναι δυνατόν να πιστεύουν ό,τι τους λέω;». Μια απορία μόνο. Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο Πρόεδρος που σύμφωνα με τους φανατικούς υποστηρικτές του ήταν κάτι σαν τον Νοστράδαμο της πολιτικής;

Κατά κάποιο τρόπο το καρναβάλι αποτελεί τη μεγάλη, άτυπη δημοσκόπηση. Και ταυτόχρονα το μεγάλο τεστ των επικοινωνιολόγων. Γιατί μπορεί οι στρατηγικές, οι συνεντεύξεις και τα media να επιδιώκουν να δώσουν συγκεκριμένες εικόνες για τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής αλλά η ώρα της κρίσης έρχεται όταν οι «στόχοι» αυτής της επικοινωνίας, απαντούν μέσα από τα άρματα. Κι εκεί φαίνεται πώς πραγματικά περνάνε τα μηνύματα στο κοινό.

Φέτος λοιπόν ξεχώρισαν τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών πάνω σε τενεκέδες (σ.σ.: ναι, έγινε σαφής ο υπαινιγμός) στο καρναβάλι της Πάτρας και o Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο αγκαλιά σε ένα παγκάκι έχοντας κάνει σύμφωνο συμβίωσης ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης παίζει τον ρόλο «φαναριού» (σ.σ.: στο Άργος).

Ο μεγάλος νεωτερισμός όμως ήρθε πάλι από την Πάτρα. Που φέτος επιχείρησε να υπερβεί το αγαπημένο θέμα των τελευταίων χρόνων: το μνημόνιο. Ετσι, ενώ τα τελευταία χρόνια είχαμε το μνημόνιο να εμφανίζεται σαν τέρας και τους αντιμνημονιακούς σαν υποζύγιά του, φέτος περάσαμε σε ένα νέο επίπεδο: στη μάχη ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς δεν ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλον! Αντίθετα, εκείνος που ξεχωρίζει είναι η «Πλουτοκρατία» που παρακολουθεί με ευχαρίστηση και τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς να χτυπιούνται!

Προφανώς δηλαδή μέχρι και ο Καρνάβαλος τον τελευταίο χρόνο, αντιλήφθηκε ότι οι διαχωρισμοί αυτοί είναι πλέον παρωχημένοι. Μένει να το αντιληφθεί τώρα και το πολιτικό προσωπικό που επιμένει να βολεύεται σε παρόμοιες διαχωριστικές γραμμές.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης αναζητεί, επειγόντως, μία ποδιά. Δεν είναι εύκολο να τη βρει μια και έχει εγκαταλείψει επιχειρηματικά τον χώρο της εστίασης. Όμως του χρειάζεται. Διότι στην ποδιά του Σταύρου «σφάζονται» τα παλικάρια (και οι κοπελιές) της Κεντροαριστεράς. Ο λόγος; Μα, να αποδεχθεί την πρόταση της Φώφης Γεννηματά για κοινή συμπόρευση στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής. Ελα όμως που ο Σταύρος θέλει πρώτα μεταρρυθμιστικές συγκλίσεις και μετά όλα τα άλλα. Κοινώς να βάλει την κουλούρα, αλλά να μην έχει και την πεθερά στο σπίτι. Αυτή τη φορά είναι ο Θανάσης Χειμωνάς που ανέλαβε να πάρει με το καλό και να πιάσει τον Σταύρο στο φιλότιμο. Και του γράφει, από την Athens Voice:

«Φίλε Σταύρο: Πρέπει να πεις το «Ναι». Είναι η μοναδική, η τελευταία ίσως ελπίδα… Μην ακούς αυτούς που σε βάζουν μπροστά στο ψευτοδίλημμα ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία. Μόνο με το πρώτο θα υπάρξει πραγματική επί ίσοις όροις συνεργασία… Για αυτό πρέπει να αποδεχτείς την πρόταση της Φώφης. Κατανοώ την ανησυχία σου. Το φόβο πως οι παντοδύναμοι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ θα κάνουν μια χαψιά το Ποτάμι και τους ανθρώπους του. Δεν σου δίνω άδικο. Σε διαβεβαιώ μάλιστα πως και εμείς, οι πιο νέοι στο ΠΑΣΟΚ, έχουμε πολλές φορές πέσει θύματα των μηχανισμών αυτών. Αν όμως καθίσουμε, όλοι εμείς, σε ένα τραπέζι, λύση θα βρεθεί… Φίλε Σταύρο, η μπάλα βρίσκεται στη δική σου πλευρά του γηπέδου. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. Πρέπει να απαντήσεις τώρα. Και να απαντήσεις καταφατικά…»

Πώς θα απαντήσει (αν απαντήσει) ο Σταύρος; Ο μακαρίτης ο Φώσκολος θα είχε καμιά ιδέα…

Ενα από τα ερωτήματα που θα μας βασανίζουν για καιρό είναι η ταυτότητα των, επαγγελματικά οργανωμένων είναι η αλήθεια, ανθρώπων που εμφανίστηκαν ως «αλληλέγγυοι» και είπαν να περάσουν πρόσφυγες στην άλλη πλευρά των συνόρων μας με την ΠΓΔΜ. Απο πού να προήλθαν, άραγε, αυτά τα αγόρια; Και ποιος, αλήθεια, να τύπωσε αυτό το φυλλάδιο; Η δουλειά δείχνει «υπηρεσιακή», όμως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, από τον ΒΗΜΑ FM, διατηρεί άλλη άποψη: «Αν είναι αλλοδαποί, πρέπει να διώξει η Ελλάδα από το έδαφος της αμέσως όλους τους αλλοδαπούς που κάνουν πολιτική στο έδαφός μας, να τους μαντρώσει και να τους βάλει σε αεροπλάνα και να τους στείλει από εκεί που ήρθανε.  Αν είναι όμως Ελληνες, έχουν βαρύτατες ποινικές ευθύνες. Οι φιλάνθρωποι αυτοί, αν δεν μπορούν να καλύψουν το αντικείμενο της φροντίδας τους, τελικά καταντούν δολοφόνοι. Και είναι δολοφόνοι. Η κυβέρνηση Τσίπρα, οι υπουργοί της και τα στελέχη της και αυτές οι αριστερόφρονες, δήθεν εθελοντικές οργανώσεις, οι οποίες τα πιάνουν από παντού όταν μπορούν, αυτοί είναι δολοφόνοι! Εκμεταλλεύονται την κατάσταση και αυτούς τους ανθρώπους τους έχουν βάλει εδώ σε μία κατάσταση αδιεξόδου, αυτοί δεν έχουν πού να πάνε, είναι πραγματικά θύματα. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά είναι θύματα μιας ορισμένης πολιτικής.»

Και αφού ο κ. Πάγκαλος υπέδειξε προς την Αστυνομία τους δολοφόνους, ήρθε η ώρα να δώσει και εντολές στον Στρατό. «Γιατί δεν πάει ο Στρατός να τους μαζέψει και με τη βία να τους πάει στα στρατόπεδα; Εκεί που υπάρχουν οι συνθήκες για να ζήσουν τα παιδάκια αυτά, ομαλά, έχει ρουχαλάκια, έχει ντους, έχει ζεστό φαΐ και κρεβάτι… Να εκκενωθεί η Ειδομένη δια της βίας, να πάει ο Στρατός και να εκκενώσει την Ειδομένη.»

Η αλήθεια είναι ότι η λέξη «υπόγειο» παραπέμπει υποσυνείδητα σε κάτι συνωμοτικό. Δημιουργεί συνειρμούς για μυστικές συναντήσεις όπου εξυφαίνονται σκοτεινά σχέδια. Φαντάζεσαι τους ανθρώπους να κατεβαίνουν τα σκαλιά μέσα στο ημίφως κρατώντας ένα κερί, να χτυπούν συνθηματικά τη βαριά σιδερένια πόρτα και να μπαίνουν στο άδυτο. Ενώ αντίθετα όταν ακούς για «5ο όροφο» όλα μοιάζουν πιο ανοιχτά και αθώα.

Ισως γι’ αυτό η είδηση της μεταφοράς των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους εκπροσώπους της κυβέρνησης και τους «θεσμούς» από τη σουίτα του 5ου ορόφου στο «υπόγειο» του Χίλτον, έχει δημιουργήσει τέτοια ίντριγκα και έχει συζητηθεί τόσο πολύ. Πολλοί μίλησαν μάλιστα και για λόγους ασφαλείας καθώς το υπόγειο είναι λιγότερο ευάλωτο σε επιθέσεις ελεύθερων σκοπευτών! Μόνο που η πραγματικότητα στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει τίποτα το μυθιστορηματικό. Οι λόγοι είναι καθαρά πρακτικοί.

Κατ’ αρχήν το λεγόμενο »δεύτερο υπόγειο» δεν είναι κάποιο μυστικό ανήλιαγο δωμάτιο χωμένο μέσα στη γη, αλλά μια από εκείνες τις αίθουσες συνεδρίων / χοροεσπερίδων / εκδηλώσεων που διαθέτει το Χίλτον δίπλα στην πισίνα, καθώς κατεβαίνεις επίπεδα. Και είναι πολύ πιο πρακτικό από τη σουίτα για δύο λόγους. Πρώτον, διαθέτει μεγάλο τραπέζι. Πάνω στο οποίο απλώνονται χαρτιά, έγγραφα και καφέδες χωρίς στρίμωγμα. Και δεύτερον με την τοποθέτηση μερικών χωρισμάτων δημιουργείται ο απαραίτητος βοηθητικός χώρος δίπλα όπου μπορούν να περιμένουν οι συνεργάτες, οι σωματοφύλακες και οι βοηθοί. Οι οποίοι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων διαπραγματεύσεων ήταν εγκατεστημένοι στον διάδρομο έξω από τη σουίτα του 5ου ορόφου. Προκαλώντας πλήθος παραπόνων από τους υπόλοιπυς ενοίκους λόγω της φασαρίας. Τόσο απλό. Τόσο ανθρώπινο…

Δίδαγμα: Πάντα η πραγματικότητα έρχεται να χαλάσει μια ωραία ιστορία.

Για να δείτε παλιότερες «Βαβέλ» πατήστε ΕΔΩ