Στα παιδικά μου χρόνια το δίλημμα το οποίο αντιμετωπίζαμε ως οικογένεια τις παραμονές ονομαστικών γιορτών και γενεθλίων συνοψιζόταν στη φράση: «Να κάνουμε του γιαουρτιού ή με τα σαβουαγιάρ;». Το γλυκό του γιαουρτιού ήταν ένα είδος ανατολίτικου σάμαλι-ρεβανί μασκαρεμένο ώστε να μοιάζει με ευρωπαϊκή πάστα: τη σιροπιασμένη βάση με σιμιγδάλι, γιαούρτι και αβγά κάλυπτε μια στρώση σοκολατένιας κρέμας (αηδιαστικό μίγμα από σοκολάτα και μαργαρίνη) και πάνω από αυτήν υπήρχαν ροζέτες και άλλα στολίσματα με σαντιγύ.

Το γλυκό που εμείς λέγαμε «του γιαουρτιού» είναι αυτό που κοινώς αποκαλείται “ρεβανί” ή “ραβανί” από το τούρκικο revani και το αραβικό basbousa, που σε διάφορες παραλλαγές – περισσότερο ή λιγότερο βουτυράτες – το φτιάχνουν οι νοικοκυρές στην Τουρκία, στην Αλβανία και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο. Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι οι ρίζες του σιροπιαστού με σιμιγδάλι και γιαούρτι βρίσκονται στους θρησκευόμενους Κόπτες της Αιγύπτου που έφτιαχναν το ma'mounia, μια εκδοχή νηστίσιμου γλυκού με σιμιγδάλι χωρίς αβγά ή γιαούρτι. Μαγειρεύαν το σιμιγδάλι στο λάδι και, όταν ήταν μισο-έτοιμο, του πρόσθεταν σιρόπι με ανθόνερο ή ροδόνερο και συνεχίζαν να το σιγοβράζουν. Τέλος το σερβίριζαν σε γαβάθες με αμύγδαλα ή φιστίκια, κάπως σαν το δικό μας σιμιγδαλένιο χαλβά, αλλά με το σιμιγδάλι λευκό, όχι ξανθό, καβουρντισμένο, όπως το συνηθίζουμε εμείς στην οικογένειά μου.

Η συνταγή που ακολουθεί βασίζεται στο γλυκό της γιαγιάς και της μαμάς μου. Πρόσθεσα την κρούστα με τα αμύγδαλα από πάνω και άλλαξα το σιρόπι για να χρησιμοποιήσω τις λεμονο-νεραντζομαρμελάδες μου που του ταιριάζουν πολύ. Δοκιμάστε το και με κίτρινο καλαμποκάλευρο που δίνει πολύ ενδιαφέρουσα υφή.

Διαβάστε το πληρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News