Ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη για δύο ντέρμπι και τελικά προέκυψε και τρίτο. Λόγω δουλειάς έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη που μεγάλωσα για τους αγώνες του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ το Σάββατο και του Ηρακλή με τον Άρη σήμερα. Τελικά προέκυψε και τρίτο ματς, πολύ συναρπαστικό που και σ’ αυτό έτυχε να συμμετέχω ως παρατηρητής.

Μετά το φαγητό με καλούς φίλους είπαμε να περπατήσουμε την Τσιμισκή. Περάσαμε αρχικά μπροστά από το εκλογικό κέντρο του Κώστα Γκιουλέκα. Φώτα, κάμερες, αλλά μία ύποπτη σιωπή. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την στιγμή τα αποτελέσματα τον έδειχναν μπροστά. Κι αυτό γιατί οι εκλογικοί αντιπρόσωποι τρέχουν πιο γρήγορα από το λογισμικό του Υπουργείου Εσωτερικών.

«Ο Μπουτάρης έχει πάρει κεφάλι» μας είπε ένας που τελικά ήξερε πολλά. Εμείς όμως μέναμε σε αυτά που βλέπαμε και τελικά ήταν κάτι σαν τα πέναλτι σε έναν τελικό. Άσος το ημίχρονο την περασμένη Κυριακή, το γύρισε σε ισοπαλία ο Μπουτάρης και τελικά νίκησε στα πέναλτι. Και έτυχε να είμαι παρών σε αυτόν τον αγώνα γεμάτο αγωνία. Το μόνο που έλειπε ήταν η περιγραφή του Αλέξη Σπυρόπουλου, του Χρλήστου Σωτηρακόπουλου, του Μανώλη Μαυρομάτη ή όποιου άλλου θέλει ο καθένας.

-«Πρώτο πέναλτι εύστοχο από τον Γκιουλέκα»
-«Το δεύτερο το στέλνει στο δοκάρι ο Μπουτάρης»
-«Κακά εκτελεσμένο πέναλτι από την μπλε ομάδα, αλλά έπιασε τον τερματοφύλακα του αντιπάλου στον ύπνο:2-0»
-«Να όμως το αουτσάιντερ που σκοράρει: 2-1»
-«Δοκάρι από τον Γκιουλέκα»
-«2-2 ο Μπουτάρης»
-«Επιστροφή στα γκολ για την Ομάδα Δημιουργίας: 3-2»
-«Ζωντανή η Πρωτοβουλία με άλλο ένα εύστοχο πέναλτι: 3-3 και μένει από ένα για κάθε ομάδα»
-«Καλή εκτέλεση από τον Γκιουλέκα, φοβερή αντίδραση από τον Μπουτάρη. Αποσοβεί το γκολ και κρατάει την τύχη του στα πόδια του»
-«Άπιαστο σουτ στο… γάμα: 3-4. Η πόλη έχει άλλον πρωταθλητή. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών. Ο χρόνος θα δείξει. Ο τίτλος, ωστόσο, πάει στην Πρωταβουλία»

Και σαν τον φίλαθλο που πηγαίνει στο γήπεδο και απαθανατίζει τις στιγμές με το κινητό του τηλέφωνο, έκανα το ίδιο. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Πρωτόγονο θα έλεγα. Αλλά η μοίρα με έστειλε στο επίκεντρο της χθεσινής μέρας των εκλογών. Να μην το εκμεταλλευτώ; Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά η Θεσσαλονίκη αλλάζει πλευρό. Θα ξυπνήσει άραγε ή θα συνεχίσει να… κοιμάται. Το 1986 ήμουν μαθητής της γ’ γυμνασίου και έλεγα θα ζήσω για πάντα στην πόλη αυτή. Τώρα έρχομαι μόνο ως επισκέπτης και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Έχασα πράγματα για τα οποία είμαι ευτυχισμένος. Ή για να ακριβολογώ: δεν έχασα τίποτα. Αφού δεν άλλαξε τίποτα. Ίσως ήρθε πλέον η ώρα της. Μακάρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News