Άλλοι παίκτες είχαν καλύτερες αποδοχές, άλλοι περισσότερη φήμη, ορισμένοι είχαν έρωτες που απασχόλησαν τα media και τον κόσμο. Αυτός πάντα άφηνε τον εαυτό του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αναλογικά με την τεράστια αξία του. Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης του πραγματικού ποδοσφαίρου, του συναισθήματος, των χαμηλών τόνων και των ιστορικών γκολ. Αυτός έστειλε την εθνική μας στο Μουντιάλ 2010 με γκολ στα μπαράζ με την Ουκρανία.

Αυτός σκόραρε το πρώτο μας γκολ σε τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου της Νότιας Αφρικής. Στο 2-1 επί της Νιγηρίας, την πρώτη νίκη της εθνικής μας σε Μουντιάλ. Αυτός ήταν και ο σκόρερ της ισοφάρισης χθες στο ματς με την Πολωνία, όπου πήραμε βαθμό κόντρα σε «θεούς, δαίμονες και…διαιτητές». Πήρε και το πέναλτι που παραλίγο να μας δώσει τη νίκη. Πραγματικά είναι από τους αθλητές που σέβομαι από το «Α» μέχρι το «Ω».

Προσπαθώ να βρω κάτι που δεν παραδέχομαι πάνω του και δεν βρίσκω. Ο αγωνιστικός του τσαμπουκάς, ο χειρισμός κρίσιμων καταστάσεων σε αγώνα, η εικόνα του μακριά από τα γήπεδα. Ακόμα και οι (μη) αντιδράσεις του στην αρχική οργή των φίλων του ΠΑΟΚ με το που επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη δείχνουν την ποιότητα του ανδρός. Αντιδράσεις που τις μετέτρεψε σε αποθέωση.

Πως; Μα φυσικά όχι μιλώντας αλλά δημιουργώντας όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Ίσως η περισσότερο «κλισέ» φράση σε αθλητικά –ακόμα και πολιτικά- κείμενα, «πρέπει να σταματήσουν τα λόγια και να μιλήσουν οι πράξεις» βρίσκει την πραγματική της διάσταση σε αυτόν τον άνθρωπο που είναι «μικρός το δέμας» αλλά σπουδαίος στο παράδειγμα που δίνει σε όλους μας. Ένας καλός στρατιώτης, ίσως ο καλύτερος.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News