Ασθμαίνεις. Ανασύρεις μια τυχαία ανάμνηση ως αντιπερισπασμό… σχεδόν ολοκληρώθηκε για πρώτη φορά ο φαύλος (πράγματι), αλλά διάτρητος κύκλος από πέρυσι το καλοκαίρι σε εκείνο το θερμόπληκτο λεωφορείο.

-Καλή επιτυχία

-Ευχαριστώ

Αυτό μάλλον είναι το τέλος μιας συζήτησης με ένα πρόσωπο άγνωστο, που, όπως και η στιχομυθία αυτή, δεν επιβιώνει ακέραιο στη μνήμη σου. Πάντως είχατε σίγουρα ένα κοινό: μια τσάντα, ένα τετράδιο στο χέρι και —σε ένα πιο ιδανικό σενάριο— και έναν καφέ στο άλλο. Τα απολύτως απαραίτητα. Πάντως τα αποθέματα ενέργειάς σας ήταν ακόμη ανέπαφα* πολύ περισσότερο σας τρόμαζαν αυτά που επιφύλασσε το μέλλον, παρά η στιγμή εκείνη, αυτή κάθε αυτή, στο λεωφορείο. Αιώνιος εχθρός η μαζική μεταφορά.

Και όπως περνούσε ο χρόνος και οι μήνες διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, ως γνωστόν και με απόλυτη ψυχρότητα απέναντι στα εγκόσμια, τα δεδομένα μεταβάλλονταν. Οι εκ πρώτης όψης πάγιες αποφάσεις σας ανατράπηκαν μία-μία. Η ατομική ακεραιότητά σου υποκαταστάθηκε σύντομα από τη μαζική παράνοια. Οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες, αν όχι θεμιτές. Δεν μπορούσες να τρέχεις μαραθώνιο χωρίς να παρακολουθείς —έστω και με την άκρη του ματιού σου— τις αντοχές των υπολοίπων.

Αναπόδραστα, βέβαια, η σύγκριση εξελίχθηκε σε συνήθεια. Κάπως έπρεπε να γεμίσει το κενό. Μερικοί οπτιμιστές το ονομάζουν «συναγωνισμό». Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν πρόκειται για έναν αθώο ευφημισμό… και σίγουρα δε πρόκειται για συναγωνισμό. Το μέλλον του ενός εκτοπίζει το μέλλον του άλλου, χωρίς διάθεση εξόντωσης φυσικά, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες της αυτοσυντήρησης. Βέβαια, όλοι αρέσκονται στον εξωραϊσμό καταστάσεων και εννοιών, εκτός από αυτούς που τις βιώνουν οι οποίοι, δυστυχώς, αδυνατούν να παραγνωρίσουν την πραγματικότητα.

Βρίσκεσαι, έτσι, παραδομένος σε μία φρενίτιδα με ημερομηνία λήξης. Λίγο βαθύτερα στον χρόνο υπάρχει κάποια φωτεινή ένδειξη «ΤΕΛΟΣ», μία α-πριόρι εγγυημένη λύτρωση. Ολα τα ενεργειακά σου αποθέματα, οι στερήσεις και οι παρασπονδίες προσανατολίζονται προς μία και μοναδική κατεύθυνση. Η στασιμότητα στον χώρο-καρέκλα φαίνεται να είναι παροδική, προάγγελος ή αντίτιμο μιας καινοφανούς ελευθερίας, της οποίας η αξία επαυξάνεται υπό την επίδραση της αντίθεσης που ασκεί η μνήμη. Χαράσσεται, έτσι, μία νέα χρονική διαχωριστική γραμμή η οποία οριοθετεί και διακρίνει τις εμπειρίες (πρόσφατες και μη) υπό την ταμπέλα: «ΠΡΟ / ΜΕΤΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ».

Είναι φανερό πλέον τι σε απασχολεί, τι σε τρώει, αφήνοντας σου απο ‘δω κι απο ‘κει σημάδια. Τι είναι αυτό που έχει κολλήσει συγκεκριμένες, αποστειρωμένες και ανούσιες εν τέλει λέξεις και σημασίες στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου (που, βέβαια, έχει αναποδογυρίσει και αποτελεί πλέον το μπροστινό). Και μου είναι αδύνατο να μην αναφερθώ στη λέξη-πανάκεια, στον διαρκώς επικαλούμενο από μηχανής Θεό… στον «ανθρωπισμό» ή στην «ανθρωπιστική παιδεία». Ο σούπερμαν των εξετάσεων, ευνουχισμένος και κολοβωμένος, αποτελεί πλέον βέβαιη λύση, ανεξαρτήτως προβλήματος. Το Προσφυγικό, ο αναλφαβητισμός, τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης, η ανεξέλεγκτη αυτονόμηση της τεχνολογίας, το ανάλατο φαγητό… όλα χρήζουν ανθρωπιστικής παιδείας!

Τυποποιημένα, αλλά με μία δόση πρωτοτυπίας, όπως ακριβώς έχεις μάθει να εργάζεσαι, εισπνέεις και νωχελικά, ημι-νοσταλγικά, εκπνέεις και αποθέτεις προσεκτικά την ανάμνηση που ανέσυρες. Όλα εν τάξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News